Mijn stille Abdijdagen Orval 2022

Wij zijn 15 mei, de zon en de warmte zijn als op een zomerse augustusdag.
Naarmate ik Orval nader wordt het gezichtsveld geler en groener. Partijen boterbloemen, als Van Gogh velden verluchten de glooiende weiden. De brem, opgeklommen tegen de wegbermen bloeit weelderig in diep geel. Het groene lover van de open gevouwde boomkruinen werpt wat schaduw op de abdijwegel en tempert de lichte opgewondenheid voor mijn eerste abdijverblijf in Orval.
Wanneer ik door de gastenpoort het abdijcomplex binnen wandel worden de kleuren nog intenser , wekt het pallet van geel en groen blijdschap en zelfvertrouwen op en daagt het uit tot vernieuwing en herbronning. Met milde neergeslagen blik verwelkomt de Notre-Dame d'Orval, hoog gebeeldhouwd in okergele natuursteen en getuigt van de gastvrijheid in het klooster.
In deze vredige omgeving zal ik enkele dagen vertoeven, een kruispuntmoment op de spirituele zoektocht van het leven, de wegwijzer naar geloofsverdieping.

Ik ben niet alleen. Met een grote groep tochtgenoten willen wij dezelfde richting inslaan en dezelfde weg volgen. Stilte zal mekaars aanwezigheid en begeestering nog dichter en beter doen aanvoelen. Geen communicatie met woorden, wel de hartelijke en verblijdende gewaarwording van de wederkerigheid.
Een vast programma van gebed, bezinning, onderricht en meditatie ligt op de plank. Goed gevulde dagen worden het.
Het getijdengebed van de monniken in de kloosterkerk dirigeert het ritme van onze activiteiten. Wanneer het gebedsklokje oproept komen de monniken in witte kovel met voorzichtige tred naar het voorbehouden gebedsgedeelte, dat veel te groot geworden is en scharen ze zich rond de paaskaars. Wij vervoegen hen in het schip en bidden mee. Het gezongen gebed stijgt op naar de donkere gewelven die de sobere ruimte overspannen.
De gele kleur van de natuursteen tint in een schemerdonker volgens de zonnetijd. Geen immense glasramen, alleen de hoog vensters in de laterale galerijen verstrooien het binnenvallend wit licht tot een spel van halo en schaduw. De enige schittering is afkomstig van de kleurreflectie van het roosvenster van de Heilige Maagd in het koor. De architectuur van de kloosterkerk doet haar verzakken in een permanente aardse schaduw.
Wanneer een stralende dageraad ontwaart, er alleen vogelgezang in de lucht hangt en ik het kabbelend beekje dat onder een keldergewelf ondergronds verdwijnt, in een dopplereffect passeer, ben ik op weg naar de klooster ruïnes.
Zij zijn meer dan stenen overblijfselen tegen de vergetelheid van een verleden. Het is de heilige plaats van de Cisterciënzer geest .Generaties monniken van de sola gratia , van de kostbare genade. hebben er hun roeping tot gewijde roeping van gehoorzaamheid gemaakt .Hun navolging hebben ze uitgedrukt in een vastberaden verzet en een onverzettelijke inzet. Opnieuw herbeginnen, al negen eeuwen lang, door simpelweg steeds hetzelfde te doen, altijd door zelfonthechting, zelfverloochening en door het Kruis van Christus en Zijn lijden op te nemen. Zij zijn stichtende voorbeelden voor elkaar, de medebroeders en voor de medemens . Hun antwoord op de roepende Christus is standvastig omdat het gebaseerd is op vertrouwen en verbondenheid. Trouw door de onvoorwaardelijke liefde.

In de namiddag heb ik mij neergezet op een bank aan de rotstuin in zentraditie. Ik ken de historische en religieuze betekenis niet zodat mijn gedachten opgaan in een eigen interpretatie, wel de mystieke dimensie onderkennend. Ik zie een fragment uit de kosmos waarbij de stenen hemellichamen en het lijnenpatroon getrokken op richels in het grind veldlijnen zijn van het kosmisch fluïdum. Ze zijn evenwijdig, hebben noch begin noch einde of liggen beschermend sferisch rond de objecten zonder begin - en eindpunt. Een metaforisch beeld van de oneindigheid en eeuwigheid, dat aanzet tot meditatie. Een moment van contemplatie, eenvoudige tijd van loslaten, ook het gevoel moederziel alleen met mijzelf te zijn.
De stilte rondom mij zaait stilte en deemoed in het hart en openheid voor de gekruisigde Christus. Ben ik bereid (onmiddellijk, nu) een nieuwe manier van een leven van verbondenheid in pure gehoorzaamheid aan te nemen? "Een nieuwe mens" te worden? Is mijn vrijheid onafhankelijk en puur genoeg om daarop onverschrokken en onbelaagd te antwoorden?
Door het dagelijks gebed en meditatie groeien wij in de genade, worden vertrouwen en liefde versterkt en zijn wij op weg naar een leven in navolging.
Wanneer de dag op zijn einde loopt en de completen de dag afsluiten blijft een vers uit de ouverture mij bij, wellicht omdat het in de oren van een senior meer blijft hangen.
"Le temps est court, nos jours s'en vont, mais Tu prépares ta maison,
Tu donnes un sens à nos désirs, à nos labeurs un avenir."
Stilte en dankbaarheid neem ik mee naar huis.
Guy VC
Mei 2022

Getuigenissen stille abdijdagen Orval 2018

Vol dankbaarheid en zeer gesterkt kijk ik terug op de stilteretraite.
Wat geeft het me altijd weer veel.

Het was fijn om zondag al aan te komen, zodat ik me op maandag helemaal kon afstemmen op de rust en stilte. Het is altijd weer bijzonder om aan te komen rijden en van verre het enorme Maria beeld te zien, die je als het ware wenkt. Wanneer ik over de drempel kom, overvalt me steeds weer een soort gevoel van thuiskomen.

Lees meer...

Getuigenissen Stille Abdijdagen Orval 2019

Proficiat aan de ganse  gemotiveerde ploeg! Nieuwe inzichten, warme ontmoetingen, alles in een ingetogen en toch ongedwongen sfeer. Dank daarvoor
Monique en Antoon

Ook voor ons waren het verdiepende dagen. We hadden de dag nadien een samenkomst met onze diakengroep en hebben de diepte van het woord “Woord” kunnen laten klinken.
Bedankt ook voor de mooie en betekenisvolle kaars die we zullen ontsteken op onze maandelijkse samenkomst van de verdiepingsgroep. We blijven in gebed verbonden.
Van harte,
Jean en Jetty

Lees meer...

Getuigenissen Stille Abdijdagen Orval 2017

STILLE ABDIJDAGEN ORVAL mei 2017
Getuigenissen van deelnemers

ORVAL: schoonheid, verbondenheid, wijsheid!
We denken inderdaad met veel warmte terug aan Orval, en de kaars heeft een ereplaatsje gekregen.
Eén puntje geven … sorry, maar dat lukt niet. We hebben er gisteravond wat over gepraat, en willen er drie meegeven:
We zijn geraakt door de overweldigende schoonheid van Orval. De sobere lijnen en ritmes van de architectuur, verstilde beelden, een gouden gloed over alles, de schitterende glasramen en tuin met oude bomen, het gezang van de monniken en het gezang van de vogels … Het was alsof je een hele dag schoonheid dronk, waar je ook keek of luisterde: schoonheid.
We waren ook geraakt door de verbondenheid. Het is onvoorstelbaar hoe verbondenheid kan groeien, al wissel je geen woord met elkaar: verbondenheid met de biddende groep, en verbondenheid met de gemeenschap van monniken. Verbondenheid met God was geen hoog ideaal, waarnaar gestreefd moest worden - in deze sfeer van schoonheid en onderlinge verbondenheid was dit net zo natuurlijk als een teug zuurstof, een glas water, of … een glas Orval.
Last but not least waren we geraakt door de inleidingen van priester Dirk. Wijsheid, humor en bewogenheid gingen hier samen, en dan kan er inzicht doorbreken.
Dus, een welgemeende dankjewel, aan jou en het hele team om zoiets te organiseren en in de beste banen te leiden, aan Dirk om zo veel van zichzelf te geven, aan de gemeenschap van Orval om een trouwe gastheer te zijn!
KV & JG    Drongen

Lees meer...