Jean Monbouquette

22 november 2016

Jean MONBOURQUETTE, Integrale vergeving. Genezing, vergeving en verzoening

“De leerling is er in al zijn engagementen toe geroepen te leven in gemeenschap met God de Vader en deze liefdevolle God ook na te volgen. Horizontale relaties (met de medemens) en verticale relaties (met God) groeien samen en bevruchten elkaar wederzijds.”

Jean Monbourquette werd in 1933 in Iberville, nabij Québec, geboren. In 1954 trad hij toe tot de oblaten en in 1958 werd hij tot priester gewijd. In 1975 werd hij professor aan de universiteit van Ottawa. De 78-jarige psychotherapeut en priester Jean Monbourquette is in het Canadese Ottawa overleden. De Canadees Jean Monbourquette, die zichzelf als een ‘arts van de ziel’ omschreef, was een van de eersten die nadrukkelijk psychologie en spiritualiteit combineerde, in het bijzonder bij rouwverwerking, de begeleiding van stervenden en mensen met huwelijksproblemen en het streven naar verzoening. Zijn voordrachten kregen vooral in de Franstalige wereld grote weerklank. Hij werd wereldwijd bekend met zijn boek 'Comment pardonner'. Zijn boeken werden in een dozijn talen vertaald, inclusief Nederlands, Japans en Chinees.

Vergeving en christelijke ethiek
Om de christelijke vergeving goed te begrijpen moet men ze situeren
in het geheel van het evangelische onderricht en de christelijke ethiek. (…)
Ik citeer Marcel Dumais om duidelijk te maken dat de christelijke ethiek
verre van een gebodsethiek is, maar veeleer een spiritualiteit:
‘De bergrede leert ons geen breuk zelfs geen scheiding te maken
tussen ethiek en spiritualiteit. (…)
De leerling is er in al zijn engagementen toe geroepen
te leven in gemeenschap met God de Vader en deze liefdevolle God ook na te volgen. Horizontale relaties (met de medemens) en verticale relaties (met God)
groeien samen en bevruchten elkaar wederzijds.’ (…)
Wie Jezus volgt, wordt uitgenodigd in te treden in het ethisch leven van God,
in het bijzonder zijn barmhartigheid, waarvan Jezus vraagt ze na te volgen:
‘Wees barmhartig zoals uw hemelse Vader barmhartig is’ (Lc 6, 36).
De vergeving is dus verre van een norm of een moreel voorschrift,
ze treedt binnen in de interne logica van de gave van de goddelijke verwantschap.
De vergeving vloeit rechtstreeks voort uit het bestaan als zoon en dochter van God,
iets wat we nooit volledig realiseren.
Op die manier verschijnt de vergeving als een interne eis.
Ze is dus niet te herleiden tot een uiterlijk gebod of een opgelegde gedragsregel. (…)
De spiritualiteit van de vergeving plaatst ons dus tegenover een persoon
en niet onder de verplichting van een wet. (…)
Christus heeft door zijn nieuw Verbond eens en voorgoed een einde gemaakt
aan de rituele wetten inzake de offercultus uit het Oude Testament.
Welnu, volgens Joseph Moingt zou de Kerk niet altijd ontsnapt zijn
aan de offergedachte bij de uitoefening van de vergeving:
‘De vergeving van God was teruggevallen onder de dwang van het offer.
Heel wat feiten zouden kunnen aantonen dat de Kerk al tamelijk vroeg en geleidelijk meer een godsdienst van het offertype is geworden, wat ze bij de aanvang niet was. (…)
De christelijke vergeving onderscheidt zich duidelijk van de andere vergevingsvormen
van het therapeutische, het geseculariseerde en het morele type. (…)
Men wordt vooral uitgenodigd zijn hart te openen,
zichzelf te genezen en de onvoorwaardelijke liefde van God te aanvaarden.
De vergeving van God is voor alles de stem van de barmhartigheid,
waarvan de echo zich doet horen
door middel van de zwakke en povere vergeving van mensen.