Open Contemplatief Huis

Tomas Halik

Tomas HALIK

22 mei 2017

Onze liefde voor God zal vooral tot uitdrukking moeten komen
in onze liefde voor andere mensen.
Christenen moeten zich daarom niet afsluiten voor de seculiere omgeving,
maar die contacten juist actief en liefdevol aangaan.
Ik zeg door mijn liefde tot de geliefde: Ik wil dat jij bent.
Deze zin brengt geen twijfel tot uitdrukking of de geliefde bestaat;
zijn bestaan is voor mij overduidelijk
en mijn zintuigen kunnen mij daarvan verzekeren.

Ik druk met deze zin echter mijn essentiële instemming
met het bestaan van mijn geliefde uit,
mijn vreugde over het feit dat hij of zij er is.
Het bestaan van de geliefde neem ik niet voor kennisgeving aan,
ik beleef haar dankbaar als een wezenlijk, verrijkend onderdeel van mijn leven
zonder welke ik niet volledig zou zijn,
mijn wereld zou zonder hem of haar leeg en verdrietig leeg zijn.
In de liefde zijn wij het meest onszelf.
In de liefde zijn wij menselijk, het aller menselijkst.
Maar juist en alleen daar waarin wij het diepst,
volledig en tot aan de rand menselijk zijn, al te menselijk zelfs,
toont en geeft zich aan ons dat wat het menselijke overstijgt.’

Wie de goddelijkheid van de liefde heeft ervaren
op de bodem van een inspannende intermenselijke relatie
waarin hij veel van zichzelf heeft moeten geven,
die weet, denk ik, meer van de goddelijke liefde
dan wie in emoties van het collectieve kwelen van religieuze liederen opgaat.
God liefhebben en zijn liefde ervaren,
betekent volgens mij een rijp en trouw ‘ja’ tegen het leven –
met alles wat we in het leven ervaren,
met alles wat voor mij een raadsel
en een bron van voortdurende verwondering blijft.

Het echte geloof en de echte liefde
wonen niet in het hoofd en in de mond.
Zij nemen de hele mens in beslag,
met heel zijn hart, heel zijn ziel en al zijn kracht.
Wij kunnen God slechts door onze liefde en ons verlangen omarmen

(Uit: Ik wil dat jij ben. Over de God van liefde)

De stille revolutie

vlinderuitcocon

‘‘Stilte, roerloosheid en trouw aan de eenvoud.’
Onze stilte en roerloosheid en onze trouw aan de eenvoud van de mantra dienen om ons weg te leiden van onze geïsoleerde en egocentrische visie op het leven. We komen alleen tot “zelfrealisatie” of “vervulling” in de meditatie als we niet langer zoeken of verlangen naar zelfrealisatie of vervulling. We leren alleen vreugdevol te zijn, omdat we geleerd hebben niet te bezitten of te willen bezitten. De gewone discipline van onze dagelijkse meditatie verplaatst in toenemende mate ons centrum van bewustzijn van onszelf naar het grenzeloze Mysterie van Gods liefde.

Ter inspiratie

Wat voorbij is, is voorbij.

Dat geldt voor alle gesprekken die we gevoerd hebben. We moeten niet piekerend terugblikken of we wel de juiste dingen hebben gezegd en wat voor indruk we achterlieten. Het geldt ook voor onze zonden. We moeten onszelf niet berouwvol blijven beschuldigen van wat niet goed is gegaan. Ook onze zonden zijn voorbij. We brengen ze bij God en vertrouwen erop dat Hij ze vergeeft. En dan is het goed. We moeten niet met onze fouten bezig blijven.
Anselm Grün (geïnspireerd door Abt Antonius, woestijnvader)

Quote

‘Het politiek correct denken aanvaardt geen God.’
Lieve Wouters KenL 47

Een ervaring

Stille Abdijdagen Chimay oktober 2024. Delen van een ervaring.
Zoals steeds ben ik heel blij met deze ervaring.
Eens 4 dagen me-time. Tijd om naar binnen te keren.
Tijd om alle hectiek en negativisme van het dagelijks leven en de media los te laten.
Bij het binnengaan van de abdij voel ik blijheid en dankbaarheid om er te mogen zijn. Het carpoolen en niet zelf een wagen moeten sturen ervaar ik als luxe.

franciscus

paus FRANCISCUS

‘Ik wens je een glimlach!’

Bij angst en onzekerheid hebben we elkaar nodig. Zoveel verontruste en gebroken harten snakken naar troost. Mij doet het denken aan wat Jezus zei over de Heilige Geest. Hij gebruikte niet toevallig het woord ‘Trooster’. Velen van jullie hebben zijn troost ervaren, de innerlijke vrede die ons duidelijk maakt dat we geliefd zijn, de zachte kracht waardoor we steeds moed kunnen putten, zelfs in tijden waarin we met veel moeilijkheden geconfronteerd worden. De Geest overtuigt ons ervan dat we niet alleen zijn, dat God ons steunt. Beste vrienden, wat we ontvangen hebben, moeten we als een geschenk aan anderen geven: we zijn geroepen om de troostende Geest en de nabijheid van God met anderen te delen.
Uit: ‘Ik wens je een glimlach’ van Paus Franciscus

Anselm GRÜN en Meinrad DUFNER

27 december 2016

Anselm GRÜN en Meinrad DUFNER, Spiritualiteit van beneden

Spiritualiteit van beneden betekent dat we luisteren
naar Gods stem in onze gedachten en gevoelens, in onze hartstochten en behoeften. (…)
Slechts als wij daarop attent zijn,
kunnen wij het beeld dat God zich van ons gemaakt heeft ontdekken.
We moeten zelf geen waardeoordelen vellen over onze emoties en hartstochten. (…)
Veel mensen veroordelen zichzelf omdat ze negatieve gevoelens hebben,
bijv. boosheid, ergernis, naijver of lusteloosheid.
Ze proberen - dikwijls “met Gods hulp” – tegen deze gevoelens in te gaan,
om er vrij van te raken.
Spiritualiteit van beneden zou betekenen
dat ik mij verzoen met alle hartstochten, met alle emoties.
Ze zouden me allemaal tot God moeten kunnen brengen.
Voor de spiritualiteit van boven zijn de hartstochten er enkel
om beheerst en overwonnen te worden.
Het ideaal van kalmte, naastenliefde, vriendelijkheid, verlangt
dat ik toorn en woede beheers.
Maar dikwijls genoeg wil God mij iets zeggen in mijn woede
en mij wijzen op de schat die in mij verborgen ligt.

Als ik goed luister naar mijn woede zegt ze mij misschien
dat ik leef in strijd met mijn ware wezen,
dat ik mezelf de vorm niet gegund heb die God mij heeft toegewezen.
Vaak wijst de woede erop dat ik aan anderen te veel macht toeken.
Ik heb steeds maar aan de verwachtingen van anderen willen beantwoorden
en niet gelet op mijn eigen behoeften.
Ik heb niet zelf geleefd. Anderen zijn me te na gekomen.
Ze hebben mijn grenzen overschreden en mij gekwetst.
In plaats van die woede te onderdrukken, zou het beter zijn met haar in dialoog te gaan,
om zo de schat in mij te ontdekken
en het beeld te vinden dat God van mij gemaakt heeft.
De woede is de kracht om de ander die mij heeft gekwetst,
buiten mezelf te gooien en zo een gezonde afstand tot hem te scheppen.
Pas als ik de ander uit mezelf naar buiten heb gegooid,
kan ik hem ook vergeven en zo werkelijk vrij worden van zijn macht over mij. (…)
Maar er is ook een vorm van woede die mij beheerst
en waarmee ik niet in dialoog kan treden. (…)
Dan is mijn woede voor mij een richtingwijzer naar mijn relatie met God.
Ik zal mijn woede niet kwijtraken.
Maar zij zal steeds weer een aansporing voor mij zijn
mij toe te vertrouwen aan God.