Iny Driessen

27 januari 2015: Iny Driessen

Iny Driessen werd geboren in Hasselt op 3 februari 1961 als jongste van acht kinderen: vier jongens en vier meisjes. Papa was architect. Mama was ook auteur. Ze schreef onder haar meisjesnaam, Monda De Munck, en won heel wat prijzen met boeken als Dit is het paradijs, De vrouwen van Dalvajoes… Door haar grote gezin kwam het schrijven op de achtergrond. Wel bleef ze cursiefjes maken over haar gezin voor Het Teken, het maandblad waar Iny nu zelf voor schrijft. Al van toen ze zes jaar was zat ze achter de tikmachine en schreef eerste verhaaltjes voor de kinderkrant van De Standaard en voor de Paas- en Kerstboekjes van Averbode. Toen ze veertien was verscheen haar eerste Vlaamse Filmpje.
Na de humaniora Grieks-Latijn studeerde ze Bijbelse Filologie en Godsdienstwetenschappen. Ze begon te werken op Jeugdpastoraal en Catechese van het bisdom Hasselt. In 1984 trouwde ze met Jan Goyvaerts in As. Ze leefden er op de kapelanie om zo met open deur ruimte te scheppen voor een kinder- en jongerenkerk. Daar zijn ze altijd mee bezig geweest. Ze zijn de gelukkige ouders van vier jongens, en twee meisjes, geadopteerd uit Haïti. Iny bleef schrijven, ook boeken over het geloof.
Na hard werken op de parochie werd Jan tot diaken gewijd. Ze  ontdekten dat ze eigenlijk té actief waren en dat ze de bron waaruit alles mogelijk was vergaten: God en het gebed… Ze zochten naar wat die roeping binnen hun huwelijk zou kunnen zijn. Ze ontdekten de karmelspiritualiteit die hen vooral leerde te leven in Gods aanwezigheid, biddend, maar ook midden in het werk, het strijken, het huiswerk van de kinderen… Een enorme rijkdom! Ze kregen de kans om te verhuizen naar Vilvoorde, naar het rectorhuis naast het klooster van de zusters Karmelietessen.  
Tien jaar geleden werd Iny erg ziek. Dat zette haar en hun leven op zijn kop. Niet altijd gemakkelijk om te aanvaarden. Maar er blijven zoveel mooie dingen die wel nog kunnen! Er is hun gezin - ze hebben twee schatjes van kleinkinderen -  de Karmel, het schrijven en het gebed… Ja, haar ziekte zorgt voor veel beperkingen en er zijn soms echt zware periodes en veel ziekenhuisopnames, maar zij is gelukkig met en dankbaar om het leven dat zij  mag leiden! In haar boeken van de laatste jaren vind je vaak een neerslag van die ziekteperiodes, hoe zij probeert ermee om te gaan.

Iny DRIESSEN, Het geheim van vriendschap en intimiteit, Altiora, Averbode, 2013, blz. 79-81

Vriendschap, liefde en intimiteit verschijnen in hun eerlijkste vorm
in moeilijke periodes van ziekte, angsten, depressies, tegenslagen.
Of het nu gaat over je partner, je kinderen, je vriend of vriendin:
je ligt wakker van het leed van de ander.
De onmacht om de ander te helpen, te genezen, is soms ondraaglijk.
Je hart krimpt ineen bij het lijden van hem of haar die je liefhebt.
De empathie, dat godsgeschenk dat door de liefde langzaam groeit,
speelt je nu parten in doorwaakte nachten.
Ware liefde vloeit altijd over, omdat het de liefde van God is.
Zonder Hem zijn wij tot niets in staat.
Met Hem leren we in elke relatie een diepe verbondenheid aan te gaan.
Zoals ik vond in de vrijmoedige manier van liefhebben van Jordanus van Saksen,
'een man van liefde’.
Hij schreef tijdens zijn vele reizen vaak naar zijn bijzondere vriendin,
de dominicanes Diana van Aldano.
De inhoud van de brieven toont zonneklaar dat de twee elkaar oprecht liefhadden.
Er staan zinnen in zoals deze:
‘Ik heb begrepen dat je je voet hebt bezeerd. Ik heb pijn aan jouw voet.’ (…)
Liefde en vriendschap zijn een doel in zich, maar stijgen ook boven zichzelf uit.
Ze groeien naar overgave aan God en dienst aan zijn mensen.
We hoeven ons geen grote vragen te stellen
over het wat, hoe, wanneer van de vruchtbaarheid ervan.
God weet wel hoe Hij in ons moet voltooien wat Hij begonnen is.
We kunnen elkaar alleen maar zeggen wat ook François zei aan Jeanne*,
voor haar roeping als stichteres duidelijk was:
"Ik smeek je, mijn dochter, geef je helemaal over aan Gods handen.
Geef gewoon de rest van je jaren aan God,
en smeek Hem ze te gebruiken op de manier die Hem behaagt.’
De heilige vriendschap van het huwelijk en van bijzondere verbondenheid tussen mensen
zorgt er dus altijd voor dat de liefde overloopt.
Als je merkt dat je terugplooit op jezelf en op de ander,
als je intimiteit geen uitstraling heeft in de wereld,
zit je op een verkeerd spoor.

(* François de Sales aan Jeanne de Chantal, stichteres van de Visitatie)