Over het verschil tussen behoeften en verlangen
Kerknet-redactie
Behoeften worden bevredigd, maar laten ons leeg achter. Verlangen vervult als het openblijft. Een onmisbaar onderscheid voor duurzaam geluk.
Altijd meer behoeften bevredigen, maakt niet gelukkiger. We blijven altijd meer willen.
Het lijkt wel of we met een gat in onze ziel geboren zijn.
Het fenomeen dat meer niet gelukkiger maakt, zie je zelfs op de schaal van landen. Daar heet dat de Easterlin Paradox. Gelukseconoom Richard Easterlin onderzocht het verband tussen welvaart van een land en het geluk van de inwoners. Evolueert een land van arm naar rijk, dan stijgt het geluk van de inwoners. Maar evolueert een land van rijk naar nog rijker, dan neemt geluk nauwelijks toe..
Easterlin Paradox
Hebben we dan als rijke westerlingen de top van de geluksboog bereikt? Waarom zijn we dan toch nog ongelukkig? Depressie, burn-out, angst, verveling, chronische vermoeidheid, existentiële twijfel en onmacht, verzuring, zelfmoord. Wanneer voegen we ze officieel toe aan het lijstje welvaartsziekten?
Omvorming: de typisch christelijke manier van veranderen
Kerknet-redactie
Veranderen heeft iets gewelddadigs. Omvorming is milder, vindt Alselm Grün. Met Bijbelse beelden verheldert hij wat persoonlijke omvorming betekent.
Verandering, persoonlijk en van organisaties, is enorm belangrijk voor onze tijdgeest. Denk op persoonlijk vlak maar aan zelfhulpboeken en op zakelijk vlak aan de verheerlijking van disruptieve innovatie, vernietigende vernieuwing.
Volgens de Duitse Benedictijn en bestsellerauteur Anselm Grün kleeft aan het woord ‘veranderen’ een overdreven optimisme, zelfs iets gewelddadigs. Zoals ik ben, ben ik niet goed.
Omvorming vindt hij een milder woord. Het veronderstelt dat alles wat er is, goed is, gewenst, voedingsbodem voor wat komt. Ook al is dat komende nog bedekt.
Tomas HALIK
22 mei 2017
Onze liefde voor God zal vooral tot uitdrukking moeten komen
in onze liefde voor andere mensen.
Christenen moeten zich daarom niet afsluiten voor de seculiere omgeving,
maar die contacten juist actief en liefdevol aangaan.
Ik zeg door mijn liefde tot de geliefde: Ik wil dat jij bent.
Deze zin brengt geen twijfel tot uitdrukking of de geliefde bestaat;
zijn bestaan is voor mij overduidelijk
en mijn zintuigen kunnen mij daarvan verzekeren.
Thomas Keating
26 juni 2018
Ik denk dat ik kan zeggen dat de kerk en de mensheid zelf – althans in brede termen –
een vernieuwing doormaken van het contemplatieve leven en waar dit leven voor staat:
de omvorming van het bewustzijn in een Christus-bewustzijn of, zo u wilt, een God-bewustzijn.
Het is volgens mij ten diepste het doel van het Evangelie
5 om ons uit te nodigen in het goddelijke leven
en de liturgie legt voortdurend uit hoe dit werd gedaan,
hoe het wordt gedaan en gedaan moet worden.
We worden gehuld in enorme mysteries en begiftigd met ongelooflijke gaven
die ons in staat stellen om in te gaan op die uitnodiging van God
10 om binnen te treden in het goddelijke leven.
Rowan Wiilliams
24 april 2018
Rowan Williams
Kan de institutionele Kerk de contemplatieve weg aanleren?
De Kerk wordt altijd vernieuwd vanaf de rand en niet vanaf het centrum.
Er is een beperking in wat de institutionele Kerk kan doen.
Instituten hebben hun eigen dynamiek en hun eigen problemen,
en vernieuwing heeft de neiging om niet uit de centrale planning te komen
(het was de heilige Franciscus die naar Paus Innocentius III ging, niet omgekeerd).
Niemand plande de rol die de benedictijner monniken zouden spelen
in de geschiedenis van de kerk en van Europa,
en in het onderricht van meditatie en contemplatie vandaag.
Institutioneel gezien werkt het systeem van parochies tot op zeker punt,
maar het is slechts één van de vele manieren waarop je Kerk kunt zijn.
Voor heel wat mensen zijn er, behalve de verbondenheid met hun eigen parochie
heel wat interparochiale banden en netwerken die hen voeden en in leven houden.
Wat moet gebeuren binnen de parochiestructuur en binnen alle niet-parochiale netwerken
is een herziening van de Kerk.