Onderricht 7 juni 2022
Bron van het onderricht:
David FRENETTE, The Path of Centering Prayer. Deepening Your Experience of God, Sounds True, Boulder, Colorado, 2017
Wie trouw is en trouw blijft aan het pad van de contemplatie zal tijdens de meditatie ooit wel eens of geregeld stoten
op moeilijkheden en pijnpunten.
Er zijn misschien blijvende obsessieve gedachten en fantasieën, er kunnen emotionele golven de gemoedsrust verstoren
en er kan een spiritueel lijden zijn als men angsten ervaart, weerzin en tegenstand tegen de gekozen weg
en een gewaarwording en ervaring van dorheid en leegte.
Dan voelen we ons gescheiden van God en is God blijkbaar afwezig in ons leven.
Deze beproevingen zijn echter noodzakelijk.
Ze leiden niet alleen naar een pijnlijke zelfkennis maar laten ons ook toe God te leren kennen, maar dan niet de God die wij ons denken,
die wij wensen en verwachten,
niet de God die één van onze gedachten is of bij ons emoties oproept.
We moeten en mogen weten en beseffen dat God in al deze beproevingen aanwezig is
als diegene die we in deze beproevingen kunnen omarmen.
We moeten en mogen weten en beseffen
dat Hij in en door onze beproevingen therapeutisch aan het werk is, ons brengt tot zelfkennis en dan ook tot menselijkheid,
vooral tot nederigheid en medeleven en compassie met anderen.
We moeten leren onze beproevingen,
onze moeilijkheden en pijnpunten aanvaarden en omarmen en vooral niet ontkennen of er tegen willen vechten.
We moeten er zelfs niet van bevrijd worden, maar erin vrij leren zijn,
zoals Jezus vrij was midden in de storm op het meer.
Vrij zijn in en met onze hinderende gedachten en emoties betekent in ieder geval dat we ons niet met hen vereenzelvigen! ‘Zo ben ik nu eenmaal’ is een val waarin we niet mogen trappen. Dat heeft niets te maken met aanvaarden en omarmen.
Het blijven gegevens die thuishoren bij ons onechte ik.
Maar dat is ons samen met heel wat gevoelens en gedachten gegeven.
Zomaar oppositie ertegen voeren leidt alleen maar
naar schaamte en schuldgevoel, of merkwaardig genoeg naar gehechtheid en verslaving.
Onze beproevingen en ons onechte ik leren aanvaarden en omarmen opent ons voor zuivering, voor purificatie door de Geest.
Dan worden we ook ontdaan van ons eigen verlangen naar zuiverheid, naar waardering, naar controle, naar veiligheid
en dan worden we ook losgemaakt van ons vals zelfbeeld.
Teket en onderricht mei 2022
Bron van het onderricht:
David FRENETTE, The Path of Centering Prayer. Deepening Your Experience of God, Sounds True, Boulder, Colorado, 2017
Onderricht op 3 mei 2022
Contemplatie en meditatie, dat is rusten in God. Maar dat is meer dan emotioneel vredevol zijn en meer dan een rustige geest hebben.
Als we mediteren streven we dat zelfs niet na! Rusten in God betekent dat mijn ‘ziel’, mijn ‘ik’
tot rust gekomen is en dat ik in het Zijn van God ben. Men kan dit duiden als een zich opgenomen weten,
een zich één weten met God, een zich aanvaard en bemind weten. Dat weten – dat natuurlijk geen rationeel denken inhoudt,
maar zich bevindt in ‘de wolk van niet-weten’ – brengt ons naar een basisvertrouwen
en dat vormt dan de basis van de mogelijkheid om een heel actief leven te leiden,
om heel wat aan te kunnen en ook te verduren,
waarbij we onszelf niet voortdurend dreigen te verliezen.
Dat vertrouwvol zijn in God wordt in meerdere psalmen uitgedrukt, zoals in Psalm 23:
Moest ik gaan door het dal van de schaduw des doods, kwaad zou ik niet vrezen.
Want naast mij gaat Gij, uw stok en uw staf
zij doen mij getroost zijn.
De slaap is iets dat ons overkomt.
In slaap vallen is iets wat we moeten toelaten dat het gebeurt, dat het aan ons gebeurt.
Alles wat wij moeten doen is ons ontspannen te ruste leggen. Misschien kunnen we wel wat doen aan dat ‘ontspannen’.
Rusten in God is ook iets dergelijks dat ons te beurt valt
wanneer we ons ontspannen bewust worden van Zijn aanwezigheid. Dat is wat meditatie beoogt.
tekst en onderricht 19 april 2022
Bron van het onderricht:
David FRENETTE, The Path of Centering Prayer. Deepening Your Experience of God, Sounds True, Boulder, Colorado, 2017
Onderricht op 19april 2022
Essentiëel voor het contemplatieve gebed
is het vermogen of de gave om te leren en te kunnen loslaten en toelaten.
Dit vermogen creëert een openheid voor God en medemensen, bevrijdt ons van de greep van het angstige en controlerende ego, bevrijdt ons uit de val van obsessies,
zorgt er voor dat het goddelijke leven meer en meer dat van ons wordt, geeft ons meer vertrouwen
en opent ons dus werkelijk voor Gods werkelijkheid, voor liefde. Het is een vermogen dat we in te oefenen hebben.
Contemplatief gebed, meditatie,
is een oefening in loslaten en toelaten. Loslaten en toelaten zijn twee aspecten van éénzelfde contemplatieve houding.
Het ligt voor de hand dat loslaten de meer actieve houding is waarin we ons effectief kunnen oefenen.
Bedoeld wordt natuurlijk het loslaten van gedachten en emoties.
Maar uiteindelijk neemt God dat loslaten over en wordt contemplatief bidden meer en meer
een ontvangen en toelaten van Zijn aanwezigheid. We laten daarin ons eigen pogen om los te laten los. Loslaten wordt overgave.
Overgave aan de liefde is nooit een nederlaag, maar een bevrijding.
Tekst en onderricht april 2022
Bron van het onderricht:
David FRENETTE, The Path of Centering Prayer. Deepening Your Experience of God, Sounds True, Boulder, Colorado, 2017
Essentiëel voor het contemplatieve gebed
is het vermogen of de gave om te leren en te kunnen loslaten en toelaten.
Dit vermogen creëert een openheid voor God en medemensen, bevrijdt ons van de greep van het angstige en controlerende ego, bevrijdt ons uit de val van obsessies,
zorgt er voor dat het goddelijke leven meer en meer dat van ons wordt, geeft ons meer vertrouwen
en opent ons dus werkelijk voor Gods werkelijkheid, voor liefde. Het is een vermogen dat we in te oefenen hebben.
Contemplatief gebed, meditatie,
is een oefening in loslaten en toelaten. Loslaten en toelaten zijn twee aspecten van éénzelfde contemplatieve houding.
Het ligt voor de hand dat loslaten de meer actieve houding is waarin we ons effectief kunnen oefenen.
Bedoeld wordt natuurlijk het loslaten van gedachten en emoties.
Maar uiteindelijk neemt God dat loslaten over en wordt contemplatief bidden meer en meer
een ontvangen en toelaten van Zijn aanwezigheid. We laten daarin ons eigen pogen om los te laten los. Loslaten wordt overgave.
Overgave aan de liefde is nooit een nederlaag, maar een bevrijding.
Tekst en onderricht 5 april 2022
Bron van het onderricht:
David FRENETTE, The Path of Centering Prayer. Deepening Your Experience of God, Sounds True, Boulder, Colorado, 2017
Onderricht op 5 april 2022
Het bewandelen van de weg van contemplatie is
- zoals trouwens heel het leven – een evenwicht zoeken tussen doen en zijn, eigenlijk, een oefening
om er toe te komen dat we doen wie we ten diepste zijn en we ten diepste zijn wat we doen.
Want er is in ons leven heel veel handelen en spreken dat niet beantwoordt aan onze eigenlijke identiteit, niet in overeenstemming is met wie we werkelijk zijn, hoe nobel, goedbedoeld en altruïstisch
ons spreken en handelen ook mogen lijken.
De weg van de contemplatie heeft nood aan toewijding en discipline, maar die lopen altijd het gevaar
op de duur een eigen inspanning en strijd te zijn,
een gerichtheid op een doel, zoals volmaaktheid of eenheid met God.
Het gevaar bestaat dat ik denk dat ik iets te realiseren heb
en op de duur ook het gevoel en de idee komen dat ik iets gerealiseerd heb, waarbij ik dan verheugd kan verzuchten of noteren: ‘Kijk eens!’
Als dat te bereiken doel de eenheid met God is,
dan is het gevoel of het idee dat ik iets te realiseren heb zeker een illusie. Want die eenheid dient niet gerealiseerd te worden, die is er al.
Contemplatie is bewust worden van die eenheid, ze aanvaarden. Dat vraagt geen inspanning, juist de erkenning, het bewust worden, zoals een sneeuwvlok die valt of een bloem die opengaat.
Contemplatie is wezenlijk zonder inspanning en teder. Het is veeleer toelaten dan realiseren.
Het is toelaten in God te zijn en dat God in je is en dat Hij in je bidt en handelt.