Getuigenissen Stille Abdijdagen Orval 2017

STILLE ABDIJDAGEN ORVAL mei 2017
Getuigenissen van deelnemers

ORVAL: schoonheid, verbondenheid, wijsheid!
We denken inderdaad met veel warmte terug aan Orval, en de kaars heeft een ereplaatsje gekregen.
Eén puntje geven … sorry, maar dat lukt niet. We hebben er gisteravond wat over gepraat, en willen er drie meegeven:
We zijn geraakt door de overweldigende schoonheid van Orval. De sobere lijnen en ritmes van de architectuur, verstilde beelden, een gouden gloed over alles, de schitterende glasramen en tuin met oude bomen, het gezang van de monniken en het gezang van de vogels … Het was alsof je een hele dag schoonheid dronk, waar je ook keek of luisterde: schoonheid.
We waren ook geraakt door de verbondenheid. Het is onvoorstelbaar hoe verbondenheid kan groeien, al wissel je geen woord met elkaar: verbondenheid met de biddende groep, en verbondenheid met de gemeenschap van monniken. Verbondenheid met God was geen hoog ideaal, waarnaar gestreefd moest worden - in deze sfeer van schoonheid en onderlinge verbondenheid was dit net zo natuurlijk als een teug zuurstof, een glas water, of … een glas Orval.
Last but not least waren we geraakt door de inleidingen van priester Dirk. Wijsheid, humor en bewogenheid gingen hier samen, en dan kan er inzicht doorbreken.
Dus, een welgemeende dankjewel, aan jou en het hele team om zoiets te organiseren en in de beste banen te leiden, aan Dirk om zo veel van zichzelf te geven, aan de gemeenschap van Orval om een trouwe gastheer te zijn!
KV & JG    Drongen

ER HANGT EEN SFEER VAN VREDE EN RUST!
Het onderwerp van de conferentie was "Het Jakob-verhaal Genesis 25,19 tot 35,29!
De diepere betekenis ervan is dat Jakob op 't einde toegeeft dat "de zege, de genade " van God komt! Hij verzoent zich dan met zijn 2-ling broer  Isaak door Gods Geestkracht! Vergelijkbaar met ons leven zoekend en tastend naar Gods Wil met vallen en opstaan. Wat me ook trof "Voorbijgaan aan je emoties en het ontdekken van je "ware ik". Waarom "Retraite in stilte"? Om beter te ontdekken dat diep in ons, in ieder mens, de Geest aanwezig is! Jakob had een droom. Het is géén droom in de binnentuin van de Abdij! Er hangt een sfeer van vrede en rust! Een oord waar je in die stilte tot jezelf komt, tot anderen, tot God zelf! Alle schuldgevoelens weg...maar bewust van de aanwezigheid van Iemand die ons en élke mens, waar ook ter wereld "onvoorwaardelijk liefheeft!" Een aanrader!!!
JVE     Mariakerke  - Oostende

BOUWEN AAN DE RELATIE MET GOD IN MIJ!
Dank voor die mooie inspirerende dagen. Ze waren een bron van levenswijsheid. Bouwen aan de relatie met God in mij; transformeren tot vreugdevolle vredevolle persoon. Hoe ik deze dagen ervaren heb: in de stilte kom je beter bij jezelf en het is ook confronterend en kan je God heel goed vinden te samen met de gebedsdiensten van de monniken, de conferenties van Priester Dirk die heel super boeiend waren, dit alles vormt een geheel. Het beklijvend karakter van dit alles en in harmonie met mezelf; geef je een goed gevoel.
Even stil staan in bewondering voor Gods schepping; en verwondert zijn zoals een kind voor Gods almachten de genade die altijd gratuit is .Dit is voor mij een unieke beleving dat ik nog lang zal koesteren in stille vreugde. OOK is vergeving vragen en schenken voor mij centraal in het leven.
DANK aan Priester Dirk voor zijn boeiende conferenties, die ons deugd gedaan hebben. Dank aan Hubert en de volledige ploeg. Het was super.
CE    Zulte

AUTHENTIEKE MONNIKEN … levensnabije psalmen!
Telkens als ik deelneem aan de ‘stiltedagen’ in de abdij van Orval, ben ik onder de indruk van de wijze waarop de monniken hun Benedictijnse spiritualiteit vorm geven. Ze gaan heel zorgvuldig om met rituelen in woorden en gebaren, in aandachtige oplettendheid voor elkaar in het algemeen en voor hun medebroeders die niet meer zo goed te been zijn in het bijzonder. In de psalmen komen alle emoties van het menselijke leven samen en de afwisselende gezangen vullen de ruimte van dit ‘huis van 800 jaar versteend gebed’ zoals iemand het eens treffend omschreef.
Tijdens de maaltijden wordt niet gesproken, en ook de gezamenlijke wandeling verloopt gedeeltelijk in stilte. Zo gaat de aandacht als vanzelf naar de schoonheid en de geluiden van de natuur. Die ervaringen tijdens mijn verblijf geven mij innerlijke rust en tegelijk nieuwe energie om aan het werk te gaan.
CDB   Tielt

WOORDEN ZINDEREN NA … WE ZIJN ER KLAAR VOOR!
Waarom de Stille Abdijdagen zo aantrekkelijk zijn heeft voor een groot deel te maken met de ganse opzet ervan. Eén aspect eruit filteren en het zouden ‘De Stille Abdijdagen’ niet meer zijn. De zeven conferenties van telkens een uur zijn een onderdeel waarbij we even uit de stilte komen om te luisteren rond een bepaald thema welke zeer uitvoerig ontleed wordt op een onnavolgbare wijze.  Soms kan één bepaalde zin je aandacht krijgen, niet noodzakelijk nauw verbonden met het thema. “Ik zou u maar weinig graag zien mocht ik u kunnen zeggen waarom ik u graag zie” is er zo één. “Onmenselijke trekken van God worden niet geschrapt in het evangelie” is er één van een heel andere orde. Precies de diversiteit maken de conferenties zo boeiend, ze worden ons aangeboden en elk voor zich maakt er op haar of zijn eigenste manier ‘zijn/haar’ conferenties van. De woorden zinderen na in ons en wat blijft hangen, daar zijn we rijp, daar zijn we klaar voor.
BM   Oostende

WIJ ZIJN DE BRON VAN HEILIGING EN ZEGENING!
Zegen, gezegend worden was de rode draad van de 7 conferenties. Eén ervan ging over een thema dat mij bijzonder aansprak. De Heer zegent en zalft. Maar wat is dat eigenlijk? De meesten staan er niet bij stil. Sinds het 2de Vaticaans concilie is dat in feite voor iedereen en niet alleen bij het vormsel, priesterwijding, enz. Gezegend worden is de kracht in u die sterk maakt. Maar dat kan alleen als jij het wil. Doe gewoon wat de Geest doet met u. Geloof is het in actie komen van uw zegening. Niet om stil te zitten, maar wel om naar anderen toe te stappen. Wij zijn de bron van alle heiliging en zegening … we moeten dit uitstralen. Pr. Dirk duidde dat het 2de eucharistisch gebed dit formeler verwoordt dan het 2de. Het is kort en krachtig. Ook de zending met zegen waarmee de viering afgesloten wordt dient een sterk sacraal karakter te hebben. Het zijn wel degelijk wij die gezonden worden om te verkondigen en het goede te doen. Om het geloof in de Heer met anderen te delen, een voorbeeld te zijn in ons handelen en spreken. Want als we gezegend zijn lopen we niet meer als voorheen. Wie zijn leven verliest zal het winnen. Dan pas kun je dienaar zijn en je talenten ten dienste stellen.
Meditatie helpt ons daarbij, brengt ons naar de kern van ons bestaan. Ik weet, het is een dagelijkse worsteling en bij mij is het niet anders. Nu verlang ik ernaar om even in die zalige stilte te vertoeven, dicht bij de Heer. Want daar haal ik mijn kracht om gezegend verder te gaan. Hopelijk nog heel lang, hoewel ik dit in de handen van de Heer leg.
Bedankt Dirk en Hubert voor deze mooie dagen. Bedankt Heer om elke dag de kracht te krijgen om uw droom waar te maken.
PV      Bredene

EEUWENOUDE BIJBELSE WIJSHEID … GOD BLIJFT ONS TROUW!
Het Jakob-verhaal uit Genesis 25,19-35,29 situeerde zich indertijd in het gebied van Kanaän. Voor mij opende dit verhaal zich in de paradijselijke omgeving van de gastvrije Abdij van Orval. De zon scheen uitbundig en de hele natuur kleurde in een betoverende gloed,  de beker vloeide over van melk en honing…
In deze sfeer van warmte en geborgenheid, ingebed in de stilte van het Woord en de meditatie kwam het Jakobverhaal tot leven.
Op zijn eigen, unieke manier ontrafelde priester Dirk laag na laag de diepgang van dit Bijbelse verhaal, het leven en de worsteling van Jakob met Ezau en dit is o zo herkenbaar, ook voor ons mensen van deze tijd.
Voor mij was heel dit gebeuren, dit tot inzicht komen, puur genieten!  Met heel veel humor, een beetje zelfspot en het actualiseren naar onze tijd bracht priester Dirk dit Jakob-verhaal tot leven.
Hoe onze God trouw blijft aan zijn gegeven woord is eigenlijk niet te geloven…zonder een enkel verwijt ontvangt Hij de berouwvolle mens met open armen wanneer die, na een lang leven van zoeken en dwalen, eindelijk tot inkeer komt.
Het besef van gevangen te zitten in je eigen ego, je grote gelijk, je enorme ik-gerichtheid die je belet je open te stellen voor je medemens…dit inzicht, sijpelt langzaam door totdat het hart openbreekt en zich gewonnen geeft in totale overgave aan zijn Schepper en Heer…onze God die Liefde heet, om te worden wie we in wezen zijn…het geliefde kind van God.
L J   Neeroeteren

INNERLIJKE VREUGDE … HET GROTE GESCHENK van deze dagen!
Je weet in grote lijnen in welk kader, in welk ritme, in welke groep (min of meer) je terecht komt als je inschrijft voor Orval, althans als je al vaak de abdijdagen meemaakte. En toch is het altijd nieuw en anders zoals de liefde. En net als de liefde overrompelen de dagen je met hun intensiteit, hun verhelderende focus op de werkelijkheid, de 'hier en nu'- beleving van 'tijd', hun omvormende en zacht doordringende werking.
Het oude verhaal van Jacob wordt heel actueel. Je kunt het op je leven leggen hier en nu. De kunst die priester Dirk beheerst om ons mee te nemen in het verhaal brengt ons heel dicht bij ons eigen levensverhaal. Eerlijk en heerlijk!
De innerlijke vreugde die je bij die abdijdagen ervaart is wel het grote geschenk van die dagen.
De onversaagde inspanning van Hubert maken het mogelijk dat velen deze ervaringen meemaken.
Dank aan allen die de Orval-beleving 2017 deelden. Dat deze bijdraagt aan vrede en meer licht in onze wereld, dat geloof ik. Godzijdank!
RD   Moere

DE ESSENTIE VAN ONS LEVEN! WAT ER ECHT TOE DOET.

De imposante site en stilte van de abdij, de psalmgebeden, het zonovergoten groen, de meditaties, de lezingen... ze ademden allen ESSENTIE uit. De essentie van ons leven: wat er eigenlijk toe doet. En ja, doorheen de verhalen van Jacob beseften we nog meer hoe ons dagelijks leven ingepalmd wordt door drijfveren die er niet echt toe doen: aanzien, bezit, macht, en veel zorgen om niets. Maar God heeft geduld met ons. En dat ervaren we tijdens de "laddertijd" (!) .Want in onze innerlijke ruimte is er enkel Goddelijke acceptatie.  Een stille wandeling tijdens de vierdaagse inspireerde me tot enkele haiku's:

" Bos zingt melodie
hoogten, laagten  geworteld
in een psalmend lied"

"Verweerde takken
dragen lichtgroen blad. Helder.
Licht, zonder verweer"

"Vijver waait rimpels
Golfjes naar mij toe. Opnieuw.
Geen storm. Iets van diep"

"Genestelde steen
gevoetstapt in een bosweg
ik zag hem, een keer"

Groetjes, vrede en alle goeds, en nog een dikke, grote, bedankt!
BP & DNF    Gent

DE SOBERE LITURGIE SPREEKT VAN AUTHENTICITEIT!
In het ‘Quartier des Apôtres’ is chambre 8 - Ste Marie-Madeleine - voor enkele dagen mijn ‘kluis’. Maria van Magdala, Apostel der apostelen, ik heb er iets mee!  Is deze slaapplek (teveel) toeval? Het geluid van een klein stromend beekje wordt mijn trouw en verfrissend gezelschap.  Onderweg - van hier naar daar - nodigt alles in deze prikkelarme omgeving uit tot bezinning, reflectie, Toekomst.  Vooraf bekeken foto’s zeggen iets maar niets – zo blijkt- vergeleken met de overweldigende ervaring van het samenspel van een monumentale architectuur, oude ruïnes, groen, water, stilte.  Het sacraal karakter van dit plaatje maakt dat het heilige en DE Heilige, nergens ver weg zijn.  De zon doet alles – op z’n tijd – afwisselend schitteren of zich even in de schaduw terug trekken.  Ieder hoekje, op de begane grond of eronder, toont of verbergt een te ontdekken fascinatie!  De stiltewandeling, aan een meditatief tempo en met af en toe een rustpunt om nog sterker te genieten van de schoonheid van de Schepping, zoals de weerspiegeling van de helder blauwe lucht met schaapwolkjes in de ‘zwarte’ vijver, als een zich eeuwig transformerend kunstwerk, mist haar doel niet!  Wat is de mens, dat Gij aan hem denkt (Psalm 8).  De groepsmeditatie is een sterke, bemoedigende, energie-gevende ervaring die uitnodigt om er thuis (verder) werk van te maken. Het meemaken van de gezongen gebedstijden met de monniken, werpt een ander licht op mijn eigen gebedsleven.  De sobere liturgie spreekt van authenticiteit.  Op weg naar de abdijkerk wandel ik graag langs de ‘groene’ vijver, met slechts een handvol vissen en toch…het  plaatje inspireert mij.  Gedragen als ze worden door het water, roepen ze in mij het bewustzijn wakker van mijn ‘gedragen zijn’ door een geduldige, liefhebbende en bij mij inwonende God! Welke zorg kan daartegen op?  Na de 7 boeiende conferenties van priester Dirk, zal vanaf nu een ladder of trap – ook al loopt hij in de verkeerde richting en is hij door mensen gebouwd – een verwijzing inhouden naar de ladder van Jacob (Oud Verbond) en mij zeggen dat ik een gezegend mens ben. Gezegend met een God die mij omhoog trekt, al is het om weer af te dalen naar mijn broeders en zusters, en hen ‘onvoorwaardelijk’ te beminnen, zoals Hij dat doet. Gezegend zijn… een oproep en een zending. Gezegend om zelf een zegen te zijn! Beseffend dat deze transformatie, die mij een nieuwe identiteit geeft, met een ferme worsteling gepaard gaat, wil en kan ik er nu met nieuwe moed tegenaan!  Goddank, werden we in Orval gezegend met de rijkdom van elkaar, met priester Dirk en Hubert, en met allen die hun steentje bijdroegen om van deze dagen een unieke tijd te maken. Mijn dank is groot! Reikhalzend kijk ik uit naar volgend jaar en eerder nog, in oktober, de abdijdagen in Chimay!
RF     Knesselare

ZEGEN HOUDT EEN ZENDING IN!
In mijn zoektocht naar innerlijke rust ontdekte ik in 2009 via Kerk & Leven de “Stille abdijdagen in Orval”. Mijn eerste kennismaking met het monastieke leven, de gebedstijden, de psalmen….. . Aanvankelijk was ik niet enthousiast over de psalmen; die bombastische taal en dan nog in het Frans. Ik was telkens blij als we slechts een korte psalm te bidden kregen. Ik herinner me nog de woorden van Hubert: “Misschien komen ze nu wat vreemd over maar met de tijd zul je de psalmen weten te waarderen”. Ondertussen speelt de lengte van een psalm al lang geen rol meer. De woorden blijven moeilijk maar ze keren telkens weer terug en worden vertrouwd. De samenzang schept verbondenheid: verbondenheid met de medemens, verbondenheid met God. Hun ritme brengt rust, vreugde, vrede.
“Niets is zo goed als een goed verhaal”. Lezen in de bijbel was voor mij hoofdzakelijk lezen in het nieuwe testament. Het oude testament vond ik moeilijk, op de psalmen na die ik ondertussen had leren kennen. De duiding die we tijdens onze stille abdijdagen kregen rond het verhaal van Jakob heeft me laten proeven van de rijkdom  van het oude testament en het smaakt naar meer. 
Leren beseffen dat ik uitverkoren ben, dat ik gezegend ben….tof, fijn!!! Maar onmiddellijk daaropvolgend leren inzien dat deze zegen een zending inhoudt….. oei, dat is al iets anders. Instrument zijn van Gods scheppende goedheid;  zorgen voor het welbehagen van anderen, ook als ik angst voel, woede…..een leerproces voor het leven.
Met dank aan de inzet, organisatie en gedrevenheid van Hubert en aan de wijze woorden van priester Dirk.
LG     Middelkerke

DAGEN WAARIN JE … OMGEVORMD WORDT … OM VRIJ EN BLIJ TE LEVEN!
Dagen waarin je oog in oog komt te staan met deze prachtige abdij omgeven door bossen en een ontluikende natuur die stil is, voor ons bewaard in al haar schoonheid.
Dagen waarin je oog in oog komt te staan met de monniken, met hun gezangen op het ritme van de dagelijkse getijdengebeden. Die monniken ontvangen hun gasten als ware het Christus zelf, en roepen zo ook ons op om als dienaars in ons leven elke medemens als Christus te ontvangen, te dienen, te behandelen en te respecteren.
Dagen waarin je oog in oog komt te staan met de verhalen uit de bijbel, sprekende teksten die je confronteren met jezelf en je ego. Als een beeldhouwer klopt priester Dirk met zijn “conferences” op onze ziel tot hij er een scheurtje vindt,  zodat de tekst als licht in ons hart kan binnendringen, ons kan transformeren.
Dagen waarin je oog in oog komt te staan met je medemens, en wie die medemens voor jou echt betekent, kind van God, broeder en zuster van mezelf. Waar we leren geen concurrenten te zijn van elkaar, in het besef dat we bij God allemaal op de eerste rij staan, onvoorwaardelijk geliefd zijn.
Dagen waarin je oog in oog komt te staan met de stilte. De stilte die er al is, we niet moeten creëren, die we alleen nog dienen te leren binnentreden. Tijdens de maaltijden, in de vrije tijd, in de abdij, de stille wandeling in de natuur, ook in de meditatieruimte. Een plaats van ontwaken en zien, een plaats waar we de weg leren, waar we het ego stil leggen, waar we een einde maken aan onze angsten. Een plaats waar we vrede vinden, waar we onszelf vergeten. Waar we leren voorbijgaan aan gedachten en emoties. Waar we leren stilzitten, geaard en met een rechte rug zodat het bloed kan stromen van je hoofd naar je hart. Waar we ons de volledige tijd focussen op ons gebedswoord “MA RA NA THA”.  
 Met de ervaring en de aangeleerde discipline van de stilte in de abdij keer je langs een andere weg terug naar huis. Een weg die ons tot liefdevoller, vredevoller, gelukkiger en tot een beter christen zal transformeren. Iets wat John Main als diplomaat ooit heeft ontdekt in het Oosten, herontdekt in het Westen en aan ons als het mooiste geloofsgeschenk tot op vandaag over de wereld heeft uitgedeeld.  
FV  Roeselare

HERBRONNEN … OM TE KUNNEN DELEN!
Orval is steeds thuiskomen, vrienden terugzien, bereid om de stilte te ontmoeten. Het thema ‘Neen, niet onmiddellijk’ gelinkt aan de bijbel hield ons in de ban. Het was voor mij een openbaring. Na heel wat bijbelsessies te hebben meegemaakt was deze benadering verrassend. Het verhaal van Jakob linken aan ons dagelijks bestaan. Van het evangelie naar het leven. (Franciscus van Assisi). Het inlassen van een stiltewandeling was een gelegenheid om de natuur te beleven. We kijken al uit naar Chimay. Neen; het is geen verslaving maar een noodzaak. Herbronnen om te kunnen delen.
KDW & HVH   Brugge

GETIJDENGEBEDEN …echte  rustpunten voor mij!
Wat mij vooral bijgebleven is, tijdens deze dagen, waren de vele getijdengebeden, die we allen zo ijverig meezongen, en die ons vooral dichter bij de levenswijze van de monniken brachten, maar voor mij ook wel échte rustpunten waren!
En verder, de conferenties, die op een ludieke wijze en met veel humor gebracht werden, zodat het mij wel echt boeide en ik er tegelijk ook veel plezier aan beleefde!
ADV   Schilde

ORVAL … thuiskomen bij de BRON!
De Stille Abdijdagen zijn voor mij, zeker in Orval; een ‘thuiskomen’, bij de Bron bij wijze van spreken.
Zo gauw de ‘stilte ingaat’ na het middagmaal is het bij jezelf komen en bij zaken in je leven die om aandacht vragen, bij stil te staan en aandacht eraan te geven. Op een zachte en natuurlijke wijze. Deze thema’s hebben door ervaring van de stilte en de ruimte, tijd om er gewoon te zijn.
De conferenties geven altijd voeding en antwoorden aan je eigen thema’s, door het onderwerp / boek wat besproken wordt. Daarnaast is er de meditatie om dit alles te ondersteunen. Het is altijd prettig om in de groep van gelijkgestemden te zijn en om samen met je mede retraite gangers de tafels op te ruimen en te verzorgen, voor de volgende maaltijd. De Abdij van Orval en de natuurlijke omgeving, ondersteunt dit geheel voortreffelijk .
JS Maastricht

NIEUW GODSBEELD OP HET SPOOR KOMEN … doorheen onderricht en meditatie!
Eerst en vooral oprecht bedankt voor inzet en organisatie van deze mooie dagen. Hierna enkele woordjes over wat ons raakte.
Reeds meerdere malen mocht ik samen met mijn echtgenoot deelnemen aan de abdijdagen in Orval, ingericht door Hubert Debeuckelaere, verantwoordelijke voor de Christelijke Meditatie West Vlaanderen.
De dagen vlogen voorbij. Naast deelname aan het gebed van de monniken mochten we eens temeer sleutelen aan ons eigen geloof onder leiding van pr Dirk.
Inderdaad gaf hij duidelijk de sleutel aan hoe we de Bijbelteksten, hier over Jacob , moeten bekijken en hoe we ze kunnen leggen op het leven van vandaag en ze ook toepassen op onszelf. De aangeboden teksten zijn niet eenvoudig , maar met de verduidelijking en het schetsen van de context zeker voor iedereen bevat baar. De leuke intermezzo’s maakten de zware materie iets lichter.
De meditatieavonden in Oostende en de avonden van contemplatieve dialoog bij de zusters Clarissen in Mariakerke hebben samen met de abdijdagen mijn beeld van God drastisch veranderd. Zoals de meesten, die in de jaren 1950 in de lagere school zaten, had ik vooral een beeld van God als een strenge straffende vader, die wel eens zijn verloren zoon kon omhelzen , maar toch altijd zijn terechtwijzend vingertje opstak.
Mede door priester Dirk en Hubert worden wij keer op keer binnen geleid in een gans andere wereld. De realiteit wordt niet weggestopt maar in een ander daglicht gesteld. De straffende God wordt een liefhebbende God, een vader die ons draagt in goede en kwade dagen, ook al zijn we het ons niet bewust en spartelen we weleens tegen. Indien alle mensen hiervan bewust zouden zijn zou de wereld er zeker anders uitzien.
In de dagelijkse meditaties ’s morgens en ’s avonds in de kapel in Orval, werden we dan uitgenodigd om het stil te maken in onszelf, zodat we de liefde, die we van God krijgen, zouden kunnen doorgeven als liefdevolle, vredevolle en vreugdevolle broeders en zusters in Christus.
Het was weer een deugddoende ervaring met fijne mensen en deze keer ook met een stralende zon.
Dank u wel priester Dirk en Hubert
JC & IVR     Westende

STIL WORDEN OM OP TE VANGEN, om te horen wat God ons te zeggen heeft.
Neen, niet onmiddellijk ! God vraagt geduld met ons en met Zichzelf. Thema van stille abdijdagen in Orval waar ik graag wou aan deelnemen, vooral ook omdat ik nog nooit verbleef in deze abdij. Het thema gaf mij geen enkel vermoeden over het inhoudelijke.
Bij de eerste conferentie kregen wij het Jacob-verhaal (Genesis). Hoe dat te linken aan het thema ?
Doorheen de verschillende conferenties kwam ‘het licht opdagen’. Het levensverhaal van Jacob (niet echt fraai) getoetst aan eigen leven, met al onze kronkelwegen. Een verhaal van ‘broedertwist’, de eerste willen zijn, bedrog en zelf bedrogen worden, ‘blind’ zijn, strijd met God (en Hem soms omkopen/chanteren) waar in ‘nachtelijke’ uren of dromen een begin van verandering tot uiting komt; een transformatie.
Herkenbaar ? Een ontwaken uit een droom – en zien waar het op aan komt.
Een omkering, het eigen ‘ik’ loslaten en de Andere/andere de eerste laten zijn.  Zelf dienaar worden.
In de stilte kan transformatie gebeuren.
Deze dagen hebben me ook bijgebracht zo’n verhaal volledig te lezen om te zien wat er eigenlijk gebeurt – en hoe God tussenkomt. Mijn lectio zal – hoop ik – een andere dimensie kunnen krijgen. Wellicht nog niet onmiddellijk – ik zal geduld moeten hebben – vertrouwend dat de stilte zal ‘meehelpen’. Vertrouwend dat God ook vandaag Zijn engelen zendt waardoor het leven – en ikzelf – een zekere transformatie kan krijgen.
Stil worden om op te vangen, om te horen wat God ons te zeggen heeft. Ik wens ieder van ons héél véél –innerlijke – stilte toe.
AV  Gent

ZEGEN ONTVANG JE OM TOT ZEGEN TE ZIJN!
De Stille Abdijdagen in Orval, waaraan ik al verschillende jaren deelneem, zijn voor mij in zijn geheel, een bijzondere belevenis. Heel het gebeuren maakt op mij telkens opnieuween diepe indruk.
Priester Dirk had deze keer gekozen om voor ons de Bijbelse figuur  van Jakob te belichten. De aartsvader Jakob is allesbehalve een integer figuur. De Bijbel verzwijgt dat niet en schildert hem af als een misbruiker van de zwakheid van zijn tweelingbroer Esau, en als een grote bedrieger, die zich op een listige wijze, met behulp van zijn moeder, de zegen van zijn vader toe-eigent. Het gevolg is dat hij moet vluchten. Jakob heeft zich door eigen schuld in een benarde situatie gewerkt. Niettegenstaande laat God hem niet vallen.
De belangrijkste episode uit het Jakobsverhaal, namelijk zijn droom van de ladder of trap uit de hemel, trof me het meest. Het gaat hier om een transformerend gebeuren, dat in de stilte plaatsgrijpt.
Jakob zit in een impasse. Hij legt zich te slapen in het onbekende. Slaap staat hier symbool voor overgave, voor toevertrouwen. Als het ego zwijgt of ophoudt zich te beveiligen – bevredigen – bevestigen ontstaat er ruimte en is er kans dat God zich kan openbaren. God is niet afhankelijk  van bepaalde plaatsen. Maar waar het stil is openbaart Hij zich. De God die zich openbaart is reeds in je. Als het angstig en zelfzuchtig ego tot zwijgen gebracht wordt of verstilt kan God transformerend in je werken, ontstaat er eenheid met Hem.
De ladder die Jakob in zijn droom ziet, is niet één die de mens opricht om God te bereiken of God naar zich toe te halen. Maar die van God uit naar de mens toekomt om één te worden met  Hem. Het initiatief gaat altijd van God uit. Zo kan, terecht, de meditatietijd een ‘laddertijd’ genoemd worden. Een tijd om het ego van zelfbehoud stil te leggen en God transformerend toe te laten in je.
Het Jakobsverhaal bevat een bemoedigende boodschap. Het is niet omdat je perfect of volmaakt bent dat God bij en in je verlangt te zijn of één met je te worden. Mensen in wie een ‘barst’ is van zondigheid, van vervreemd zijn van God of in de ogen van mensen niet meetellen, kan Hij transformeren tot één zijn met Hem, opdat ze een zegen zouden zijn voor anderen. Zegen ontvang je om tot zegen te zijn!!
Zr. Caroline Claris Oostende