Getuigenis abdijdagen chimay 2021

Stille abdijdagen Chimay
Met een hart vol verlangen stapten mijn moeder en ik in het avontuur van de stille abdijdagen in Chimay. We waren zeer dankbaar dat we er op het allerlaatste moment nog bij konden zijn, omdat er toevallig twee plaatsen waren vrijgekomen. Niet wetend waar we ons aan konden verwachten, ook omdat we nog nooit eerder hadden deelgenomen aan de stille abdijdagen, keken we reikhalzend uit naar deze toch wel heel bijzondere ervaring. En deze ervaring oversteeg alle mogelijke verwachtingen. Het was en is als een genade, we hebben deze dagen echt beleefd als een geschenk uit de hemel, een geschenk van God.
Nog zonder met de groep gesproken te hebben op de eerste dag, had ik al onmiddellijk een warm gevoel, een gevoel dat het wel goed zou komen. Een gevoel van vertrouwen.

Het programma sprak mij ook meteen aan. Er was een mooie afwisseling tussen christelijke meditatie, conferenties, stille tijd, de gebedsdiensten van de paters en ook wandelingen in de prachtige omgeving van de abdij. Een goed gevuld programma, maar ik had geen enkele keer het gevoel dat we ons moesten haasten voor de volgende activiteit.
Omdat mijn moeder en ik in het verleden meerdere keren op retraite zijn geweest naar abdijen en kloosters, weliswaar met ons twee, waren we al een beetje vertrouwd met de verschillende gebedsdiensten die paters, broeders en zusters hebben doorheen de dag. Het ritme en de spiritualiteit van het monastieke leven spreken ons enorm aan. Met veel enthousiasme probeerden we mee te zingen met de psalmen. Maar het geeft zeker nog een andere dimensie aan het geheel als we met zo een voltallige groep aanwezig kunnen zijn in de kerk om de gebedsdiensten te volgen. Een groep met mensen vol van verlangen, het verlangen naar God, om dichter bij Hem te kunnen zijn en dichter bij zichzelf te kunnen komen. Het verlangen naar een diepe innerlijke rust en vrede. Dichter bij de kern. En waar zouden we beter tot die kern kunnen komen dan in/op een prachtige stiltelocatie zoals de abdij van Chimay?
Vervolgens waren er de conferenties, perfect verzorgd door priester Dirk. Het thema van de stille abdijdagen was: ‘Stilte om mezelf te verliezen en om ‘’mijn zelf’’ te vinden’. Een zeer interessant thema dat priester Dirk tot in de diepte heeft uitgewerkt en stap voor stap heeft opgebouwd. Priester Dirk gaf duiding, bij soms toch wel moeilijke thema’s, op een zeer intrigerende wijze die me nog heel lang zal bijblijven. In de stille en individuele tijd las ik mijn notities die ik tijdens de conferenties gemaakt had nog eens grondig door om het thema dieper te laten bezinken en nog grondiger door te laten dringen.  
Na de theorie over het thema die tijdens de conferenties werd uitgediept, was het tijd om die theorie om te zetten naar de praktijk. De praktijk van de christelijke meditatie. Ergens, diep in mij, maakte ik me zorgen. Ik dacht dat ik vanbinnen misschien te onrustig zou zijn om twintig minuten lang te mediteren en dat er allerlei (pieker)gedachten in me zouden opkomen. Maar, zoals priester Dirk het zo mooi verwoord had, is het een feit dat bij mediteren de kracht van het volhouden komt kijken. Volhouden, elke dag ( dus ook in het leven van alle dag) proberen om twee keer twintig minuten te mediteren, om er na een lange tijd van toewijding en openheid, de vruchten van te kunnen plukken. De christelijke meditatie in de kapel startte met prachtige, hemelse muziek zodat we in alle schoonheid op het mediteren konden ‘intunen’. De muziek hielp me ook om rustiger te worden vanbinnen. Al vrij vlug merkte ik dat ik mij gedurende de meditatie bewust kon zijn van de aanwezigheid van God, en dat raakte mij iedere keer opnieuw. Er hoeft eigenlijk niets. Er zijn geen invloeden van buitenaf die je zouden kunnen overprikkelen. En er zijn geen andere woorden nodig dan het gebedswoord, MARANATHA. Je kan er gewoon met open geest en open hart zijn voor God. God is in en om ons heen en hij legt zijn kracht in de mensen. God is liefde.
De prachtige natuur rondom de abdij heeft me ook diep geraakt. Niet alleen de wandelingen in de grote binnentuinen, maar ook de wandelingen die we met de groep in de namiddag maakten, brachten me letterlijk en figuurlijk tot verstilling. Er was toen tijd voor ontmoeting, een ideale gelegenheid om de mensen van de groep beter te leren kennen. Maar er werd ook in stilte gewandeld, wat er nog een extra dimensie aan gaf. Met de groep in stilte wandelen geeft ons ook tijd om te aarden. Met de voeten letterlijk op de grond staan zodat wij het contact met alles om ons heen beter kunnen voelen. Vol bewondering en liefde keek ik naar Gods schepping. De mooie herfstkleuren in het bos maakten het helemaal af.
Ook de maaltijden die in stilte werden gehouden hadden voor mij een grote meerwaarde. De hemelse, meditatieve muziek was ook tijdens het eten aanwezig. Wij mensen denken vaak of hebben toch het gevoel dat we voortdurend tegen de medemens zouden moeten praten. Altijd het gevoel hebben iets te ‘moeten’ zeggen. Maar dat gevoel kan ook wel vermoeiend zijn. Deze dagen boden dan ook de mogelijkheid om niets te hoeven zeggen, en om (bijna) alles in stilte te doen.
Met grote dankbaarheid blik ik terug op deze heerlijke stille abdijdagen. Alles stak zo mooi in elkaar. Een heel dikke pluim voor de organisatie, voor de mooie mensen die we hebben mogen leren kennen, voor de gastvrijheid van de paters en nog zoveel meer. We kwamen in een warm bad terecht. Een bad vol met liefde. God was werkelijk onder ons. Met een rugzak vol spirituele voeding, opgeladen batterijen, en prachtige herinneringen keerden we na vier bijzondere dagen weer terug naar het verre Limburg.
Idelize