Open Contemplatief Huis

Dagoverweging dinsdag 16 augustus

Het meest trieste aspect van het huidige leven is dat de wetenschap sneller kennis opdoet dan de maatschappij wijsheid opdoet.

Column br. Guerric.

In de grond.
De mollen gaan hier te keer. Rond de oude abdij ligt een stafkaart van tientallen hoopjes geurige aarde waar mijn poes graag haar neus tegen drukt. Daar Tybert niet ondergronds kan moet hij het stellen met een zweem van iets fascinerends

De mollen trekken er zich niets van aan en wroeten gestaag voort. Gezien de grote verspreiding van de molshopen moet hun gangenstelsel indrukwekkend zijn. En dat niettegenstaande de vele arduinen brokstukken die overal in de grond steken, archeologische restanten van de middeleeuwse abdij. Als ik een spade in de grond steek, stoot ik per definitie op zo’n stenen getuige van een glorieus of schimmig verleden. Met al dat puin in de grond is het hier trouwens een hele toer om iets geplant te krijgen. Maar de mollen graven er zich door- en langsheen, construeren een ondergronds stelsel waar de regenwormen hen een calorierijk menu offreren, en waar gepaard, gebaard en gezogen kan worden. De mollen werken aan de toekomst.

Hún toekomst uiteraard, ongeacht onze nucleaire dreigingen, de klimaatopwarming of de mondiale economische recessie. De mollen hadden het geluk dat Darwins survival of the fittest hen ondergronds deed gaan. Geen last van haviken, zomerhitte of fijn stof. In de grond is het leven zo slecht nog niet!
      Naast de ‘fysieke grond’ hierboven komt in de mystieke literatuur van de late middeleeuwen de term ‘zielengrond’ nogal eens voor. Bij de onlangs heilig verklaarde Titus Brandsma lees je: ‘De diepste grondslag van het menselijk bestaan, de voortdurende instandhouding van het menselijk wezen door God, welke de mens als de eigenlijke grond van zijn bestaan kan beschouwen, en als een werkelijkheid in zichzelf kan zien. Hij ontmoet daar in zijn diepste wezen de goddelijke werking, krachtens welke hij is, treedt daar God tegemoet en voelt zich getrokken tot de oorsprong, waaraan hij is ontsproten.’
      In zijn zielengrond is de mens het meest vatbaar voor God. Daar woont Hij. God is dan als de grote Mol die in de zielengrond van de mens zijn gangen graaft. Gangen van genade door- en langsheen al het puin dat een geleefd leven erin achtergelaten heeft. God trekt zich niets aan van dit puin. Hij laat het verleden het verleden zijn en werkt even onzichtbaar als onverdroten aan zijn indrukwekkend stelsel in onze zielengrond.
      Alleen de mens die in rust verkeert en bij zichzelf blijft, wordt iets van die werking gewaar. De stille mens wordt het somtijds gegund een zweem van de goede geur van Gods werkzaamheid op te snuiven aan de molshopen van zijn zielengrond. Daar, diep in onze innerlijke aarde, wordt in de grootste stilte de nieuwe mens geboren en gezoogd. Rondom het puin van het verleden gloort een nieuwe toekomst voor de mens die ondergronds gaat. In de grond van het meest intieme in de mens wordt hij gevoed met kostelijke spijs. Werkelijk, in de grond is het leven zo slecht nog niet!
Guerric Aerden ocso Abbaye de Prébenoit Bétète

De stille revolutie

vlinderuitcocon

De integrerende kracht van de meditatie beïnvloedt elk deel van ons leven

Misschien begrijpen mensen zo gemakkelijk deze weg van eenvoud verkeerd omdat hij zoveel geduld vraagt. We hebben geduld nodig om dag na dag terug te keren naar het pad van onzelfzuchtigheid en stilte. Maanden, misschien jaren zijn er nodig, alleen al om tot een duidelijk begin te komen, tot de eerste mate van onvoorwaardelijke inzet waarmee de reis kan beginnen.

Ter inspiratie

Stilte toelaten
Stilte toelaten en leren de stilte tot ons te laten spreken is iets wat we in onze cultuur verloren zijn. We vinden het moeilijk om stil te worden. We horen dat vormen van stille tijd en contemplatie rust en vrede geven, maar wanneer we eraan willen beginnen worden we geconfronteerd met onze innerlijke chaos. Het lijkt niet op vrede. De onrust van onze teleurstellingen, verkeerde verwachtingspatronen, vertwijfelingen, verheffen hun stem als eerste wanneer we de stilte met God zoeken. Onze innerlijke gesprekken regeren onze gedachten. Toch komt die vrede er – zeker – maar niet als iets waar je naar zoekt, maar als de vrucht van de omgang met God die zich in die stilte laat kennen.

Quote

Ik had graag mijn hele leven lang geen enkel woord gesproken of enkel woorden die nodig zijn om liefde en helderheid te laten openbloeien, schaarse woorden dus, veel minder dan er bladeren zijn aan de takken van de lindenboom”.
Uit “Verrijzen” van Christian Bobin, Averbode 2002.

Een ervaring

Afbeelding1 .

Op weg met christelijke meditatie … op weg naar TRANSFORMATIE. een getuigenis.

Ik ben op de weg naar meditatie nog niet zo ver dat er voor mij reeds pijnpunten, moeilijkheden opduiken. Voor mij lijkt meditatie eerder eenvoudig, zelfs wellicht een beetje naïef of kinderlijk.... ik moet in dit verband soms denken aan een passage uit Marcus, waarin het gaat over de boer die 'slaapt en waakt nacht na nacht en dag na dag, en het zaad ontkiemt en schiet op, zonder dat hij weet hoe.....dit laatste is wel zeer reëel: ik weet eigenlijk niet hoe het allemaal in mekaar zit... bijna zoals een kind dat op sinterklaasavond zijn wortel in het mandje legt en 's anderendaags de verrassing van zijn leven beleeft: het mandje ligt vol met snoepgoed en bovendien is er allerlei speelgoed uitgestald .... en dat kind weet niet hoe dat allemaal gebeurd is....

franciscus

paus FRANCISCUS

Goede wereldburger!

Als iedere persoon een onvervreemdbare waardigheid heeft, als iedere mens zijn broeder of zuster is, en als de wereld echt van iedereen is, maakt het niet uit of iemand hier geboren is of buiten de grenzen van zijn eigen land woont. Mijn land is ook medeverantwoordelijk voor zijn of haar ontwikkeling, ook al kan het die verantwoordelijkheid op verschillende manieren opnemen. Het kan hen hartelijk verwelkomen wanneer ze zich in hachelijke situaties bevinden of werken aan de verbetering van de levensomstandigheden in hun geboorteland of geen corrupte systemen steunen die de waardige ontwikkeling van hun volk belemmeren door de natuurlijke hulpbronnen te exploiteren of te plunderen.
Paus Franciscus

Ter inspiratie

Stilte toelaten
Stilte toelaten en leren de stilte tot ons te laten spreken is iets wat we in onze cultuur verloren zijn. We vinden het moeilijk om stil te worden. We horen dat vormen van stille tijd en contemplatie rust en vrede geven, maar wanneer we eraan willen beginnen worden we geconfronteerd met onze innerlijke chaos. Het lijkt niet op vrede. De onrust van onze teleurstellingen, verkeerde verwachtingspatronen, vertwijfelingen, verheffen hun stem als eerste wanneer we de stilte met God zoeken. Onze innerlijke gesprekken regeren onze gedachten. Toch komt die vrede er – zeker – maar niet als iets waar je naar zoekt, maar als de vrucht van de omgang met God die zich in die stilte laat kennen.

Wanneer de innerlijke chaos als een storm gaat liggen en de heilige Geest gaat spreken. Zachtmoedigheid, die gelinkt is aan nederigheid, is niets anders dan de heilige Geest ruimte geven over de kracht van onze persoonlijkheid te heersen. Jezus was in alles zachtmoedig en nederig. De enige karaktereigenschappen die Hij zichzelf toeschrijft. Daar wordt de Geest één met ons en doet ons groeien naar het beeld van Jezus. Dat tot stilte komen en leren van Hem is dus geen quick-fun, maar veel meer een levensstijl van omgang met God.
Jakob van Wielink & Henk Rothuizen, De achtste dag. Waar Jezus je leven raakt.
Jos Douma, predikant en initiator van de online School voor Spiritualiteit schrijft over dit boek: 'Neem, lees, mediteer en bid dit mystieke boek.'