Open Contemplatief Huis

Dagoverweging zaterdag 23 november

Gods zijn is ons worden. (Eckhart)

Tomas Halik

Tomas HALIK

22 mei 2017

Onze liefde voor God zal vooral tot uitdrukking moeten komen
in onze liefde voor andere mensen.
Christenen moeten zich daarom niet afsluiten voor de seculiere omgeving,
maar die contacten juist actief en liefdevol aangaan.
Ik zeg door mijn liefde tot de geliefde: Ik wil dat jij bent.
Deze zin brengt geen twijfel tot uitdrukking of de geliefde bestaat;
zijn bestaan is voor mij overduidelijk
en mijn zintuigen kunnen mij daarvan verzekeren.

Ik druk met deze zin echter mijn essentiële instemming
met het bestaan van mijn geliefde uit,
mijn vreugde over het feit dat hij of zij er is.
Het bestaan van de geliefde neem ik niet voor kennisgeving aan,
ik beleef haar dankbaar als een wezenlijk, verrijkend onderdeel van mijn leven
zonder welke ik niet volledig zou zijn,
mijn wereld zou zonder hem of haar leeg en verdrietig leeg zijn.
In de liefde zijn wij het meest onszelf.
In de liefde zijn wij menselijk, het aller menselijkst.
Maar juist en alleen daar waarin wij het diepst,
volledig en tot aan de rand menselijk zijn, al te menselijk zelfs,
toont en geeft zich aan ons dat wat het menselijke overstijgt.’

Wie de goddelijkheid van de liefde heeft ervaren
op de bodem van een inspannende intermenselijke relatie
waarin hij veel van zichzelf heeft moeten geven,
die weet, denk ik, meer van de goddelijke liefde
dan wie in emoties van het collectieve kwelen van religieuze liederen opgaat.
God liefhebben en zijn liefde ervaren,
betekent volgens mij een rijp en trouw ‘ja’ tegen het leven –
met alles wat we in het leven ervaren,
met alles wat voor mij een raadsel
en een bron van voortdurende verwondering blijft.

Het echte geloof en de echte liefde
wonen niet in het hoofd en in de mond.
Zij nemen de hele mens in beslag,
met heel zijn hart, heel zijn ziel en al zijn kracht.
Wij kunnen God slechts door onze liefde en ons verlangen omarmen

(Uit: Ik wil dat jij ben. Over de God van liefde)

De stille revolutie

vlinderuitcocon

Christus onze verlosser

Christus leren kennen doet ons zowel de volle betekenis van ons eigen leven begrijpen, als van het leven van degenen die we liefhebben en met wie we ons leven delen. Het zou de grootste tragedie van een mensenleven zijn de zin ervan verkeerd te begrijpen. De tragedie van Romeo was dat hij de situatie verkeerd beoordeelde op het hoogtepunt van het drama, toen hij dacht dat Julia dood was. Zo kan ieder van ons gemakkelijk de zin van een gebeurtenis verkeerd inschatten door alleen maar af te gaan op de uiterlijke kant ervan. En zo gemakkelijk kunnen we het mysterie van de innerlijke betekenis van het leven misverstaan.

Ter inspiratie

Wat voorbij is, is voorbij.

Dat geldt voor alle gesprekken die we gevoerd hebben. We moeten niet piekerend terugblikken of we wel de juiste dingen hebben gezegd en wat voor indruk we achterlieten. Het geldt ook voor onze zonden. We moeten onszelf niet berouwvol blijven beschuldigen van wat niet goed is gegaan. Ook onze zonden zijn voorbij. We brengen ze bij God en vertrouwen erop dat Hij ze vergeeft. En dan is het goed. We moeten niet met onze fouten bezig blijven.
Anselm Grün (geïnspireerd door Abt Antonius, woestijnvader)

Quote

‘Loutering is een positief begrip in het spiritueel leven.’
Zr. Katharina Abdis OLV Abdij Brecht

Een ervaring

Stille Abdijdagen Chimay oktober 2024. Delen van een ervaring.
Zoals steeds ben ik heel blij met deze ervaring.
Eens 4 dagen me-time. Tijd om naar binnen te keren.
Tijd om alle hectiek en negativisme van het dagelijks leven en de media los te laten.
Bij het binnengaan van de abdij voel ik blijheid en dankbaarheid om er te mogen zijn. Het carpoolen en niet zelf een wagen moeten sturen ervaar ik als luxe.

franciscus

paus FRANCISCUS

Ons gemeenschappelijk huis

Er kan geen gevoelsmatige intieme band met de andere wezens in de natuur bestaan als ons hart niet tegelijk teder, meelevend bezorgd is voor mensen. We zijn duidelijk incoherent als we strijden tegen de handel in bedreigde diersoorten en tegelijkertijd volkomen onverschillig blijven voor mensenhandel, ons het lot van de armen niet aantrekken of een ander die ons niet bevalt willen vernietigen. Dit brengt de betekenis van de strijd voor het milieu in gevaar. Het is geen toeval dat Sint-Franciscus in het lied waarin hij God looft voor zijn schepselen, het volgende toevoegt: “Wees geprezen, mijn Heer, door hen die omwille van uw liefde vergiffenis schenken”. Alles is met elkaar verbonden. Daarom moet de zorg voor het milieu verbonden zijn met oprechte liefde voor mensen en met een ononderbroken engagement voor de problemen van de samenleving.
Paus Franciscus

Jan van Ruusbroec (1293-1381)

Jan van Ruusbroec

23 januari 2018

(inleiding door pater Klaas Blijlevens, ofm)
“God wil helemaal de onze zijn en Hij wil dat wij helemaal de zijne zijn. Op hetzelfde moment dat wij ervaren dat God helemaal de onze wil zijn, ontspringt er in ons een begerig verlangen van een onmetelijke omvang, zo hongerig en diep.”

God als een eeuwige vuurgloed (Uit de Zeven Sloten: W 111,116)

Het wezen van God kan men zich als volgt voorstellen:
als een hitte van een onmetelijk vuur,
waarin alles verbrand is en verstild tot een gestage gloed.
Zo moet men ook de bevredigde minne voorstellen,
die hetzelfde is als het genieten van God en mens.
Ze lijkt op een vloed die tot stilstand kwam
en toch grondeloos blijft en eindeloos aangroeit.
Alle heiligen zijn daar samen met God in weggevloeid,
helemaal thuis in een onbepaald genieten.
Toch is dit genieten ook weer wild en woest:
het is een verdwalen in een wereld zonder vormen
en waarin nooit of nergens gedaanten onderscheiden kunnen worden.
Dat is de zaligheid van ons aller uiteindelijk éénzijn.

Ons blijvend verlangen naar God (Uit de Blinkende Steen: W 111,31)

Juist als wij proberen in te zien en te bepalen wat we voelen,
dan vallen we terug op het niveau van de rede.
Wij ervaren dan onderscheid en ‘anderheid’ tussen ons en God.
Dan ontdekken we weer dat God – de onbevattelijke God –
buiten ons staat: we kunnen Hem niet vatten zoals Hij is,
ook al worden we Hem gewaar.
Hier staan we voor de tegenwoordigheid van God.
God wil helemaal de onze zijn
en Hij wil dat wij helemaal de zijne zijn.
Op hetzelfde moment dat wij ervaren
dat God helemaal de onze wil zijn,
ontspringt er in ons een begerig verlangen
van een onmetelijke omvang, zo hongerig en diep.
Ook al zou God ons alles geven, wat dan ook,
maar als Hij ons niet zichzelf zou geven,
dan zou ons verlangen onbevredigd blijven.
Dit ervaren van ons verlangen om Hem te smaken
en dat wij nog zoveel tekort komen om Hem ten volle te smaken,
- Hij is als een zee en wij zijn maar een druppel –
dat brengt onze geest als in een storm
in een verhitte en ongedurige beleving van de minne.
Want hoe meer wij proeven van die minnebeleving,
hoe groter het verlangen en de honger ernaar.
Ons verlangen naar Hem en ons smaken van Hem
veroorzaken elkaar wederzijds.