tekst en onderricht 19 april 2022
Bron van het onderricht:
David FRENETTE, The Path of Centering Prayer. Deepening Your Experience of God, Sounds True, Boulder, Colorado, 2017
Onderricht op 19april 2022
Essentiëel voor het contemplatieve gebed
is het vermogen of de gave om te leren en te kunnen loslaten en toelaten.
Dit vermogen creëert een openheid voor God en medemensen, bevrijdt ons van de greep van het angstige en controlerende ego, bevrijdt ons uit de val van obsessies,
zorgt er voor dat het goddelijke leven meer en meer dat van ons wordt, geeft ons meer vertrouwen
en opent ons dus werkelijk voor Gods werkelijkheid, voor liefde. Het is een vermogen dat we in te oefenen hebben.
Contemplatief gebed, meditatie,
is een oefening in loslaten en toelaten. Loslaten en toelaten zijn twee aspecten van éénzelfde contemplatieve houding.
Het ligt voor de hand dat loslaten de meer actieve houding is waarin we ons effectief kunnen oefenen.
Bedoeld wordt natuurlijk het loslaten van gedachten en emoties.
Maar uiteindelijk neemt God dat loslaten over en wordt contemplatief bidden meer en meer
een ontvangen en toelaten van Zijn aanwezigheid. We laten daarin ons eigen pogen om los te laten los. Loslaten wordt overgave.
Overgave aan de liefde is nooit een nederlaag, maar een bevrijding.
Loslaten kan op de duur geen kwestie meer zijn
van een denken te moeten loslaten en van het overbrengen van deze bedachte noodzaak naar een intentie van de wil.
Denken ‘ik moet loslaten’ is niet loslaten,
zoals denken dat ik moet stil zijn geen stil zijn is
en denken dat ik moet liefhebben geen liefde kan genereren. Loslaten in het mediteren, in het contemplatieve gebed,
is ons gegeven als het ons door ons gebedswoord of heilig symbool gegeven is om altijd zacht terug te keren naar het bewust zijn
van Gods aanwezigheid en van Zijn liefde.
We moeten dus gedachten en emoties loslaten. Maar alles en iedereen om ons heen levert ons voortdurend gedachten en emoties aan.
Eigenlijk moeten we niet zozeer gedachten en emoties loslaten als wel onze gehechtheid eraan.
Loslaten is breken met de gehechtheid van het ego aan gedachten, emoties en vele andere zaken.
Dat kunnen we alleen maar
omdat iemand ons van deze gehechtheid bevrijdt.
We hebben de transcendentie van de ander nodig
om onszelf en onze gehechtheid aan onszelf te transcenderen.
We hebben God nodig om helemaal
van alles en van ieder onthecht te worden
en dan, vrij van gehechtheid, echte verbondenheid en eenheid te ervaren en waar te maken.
De onthechting die we inoefenen in het contemplatieve bidden leert ons ook onthecht te leven in de wereld.
We dienen ons vooral te onthechten van gedachten en emoties die ons binden en vasthouden op een quasi obsessieve wijze.
En dat geldt eigenlijk ook voor dingen en mensen.
Wat we hierbij vooral als onwaar en ondoelmatig denken moeten leren loslaten is de gedachte
dat voor het overleven van onze identiteit
- dus om onszelf te zijn –
gedachten, emoties en al het andere noodzakelijk zijn. Teresa van Avila zou daartegenover plaatsen:
‘Solo Dios, basta’.
God volstaat om onszelf te zijn.
Onthechting is een bevrijding, een bevrijd worden van ons echte zelf, van onze ware identiteit.
Maar we kunnen het niet uit eigen wil, met eigen wilskracht. We hebben nood aan een onthechtende bemiddeling, namelijk ons gebedswoord of heilig symbool.
Frenette gebruikt om het vermogen van loslaten en toelaten
te verduidelijken het beeld van vrij zwemmen in en drijven op het water.
Eerst hechten we nog aan de veilige nabijheid
van randen en wanden en bodem van het zwembad. Zwembandjes helpen kinderen deze rand en bodem los te laten. Maar uiteindelijk dienen we ook die zwembandjes los te laten.
Het vrije zwemmen in en drijven op het water wordt dan eerder toelaten dan loslaten.
Er is de ervaring dat het water je draagt en je er veilig bent. Zo zijn we in God en door Hem gedragen en bemind.
God neemt de functie van de zwembandjes over. Uiteindelijk neemt Hij het gebedswoord van ons over. We mogen het loslaten.
Ons leren loslaten moet leiden naar toelaten en loslaten door en met ons gebedswoord doen we dan alleen nog
als de wanden, de randen en de bodem
van gedachten en emoties weer verschijnen. https://www.youtube.com/watch?v=O6txOvK-mAk&ab_channel=popololopolo