Tekst en onderricht november 2023

OPEN CONTEMPLATIEF HUIS OOSTENDE LEERHUIS VOOR CHRISTELIJKE MEDITATIE
werkjaar 2023-2024
Bron van het onderricht:
John MAIN - Morton KELSEY, The Other Side of Silence. Meditation for the Twenty-First Century
Onderricht op 7 november 2023

We hebben inderdaad geen bemoediging nodig om vooruitgang te maken in ons gebedsleven,
maar wel om verder de weg van het geloof te gaan, of als je wil,
de contemplatieve weg, waarvan meditatie een essentieel aspect is.
Er van tijd tot tijd aan herinnerd worden dat we op weg zijn
om een nieuw mens te worden en het goddelijke in ons te ontmoeten, en dat de hele onderneming dus inderdaad de moeite waard is,
is al heel bemoedigend.
Belangrijk is ook de bemoediging die uitgaat van een gemeenschap, van een groep reisgezellen die dezelfde tocht ondernemen,
en soms de bemoediging van iemand die ons bijstaat
als we duisternis en moeilijkheden ondervinden, zoiets als een geestelijk leider.
Nederigheid houdt hier dan in dat je beseft
dat je de weg niet op je eentje tot een goed einde kunt brengen,
dat je nood hebt aan een gemeenschap en soms aan individuele begeleiding.

Maar met een gemeenschap bedoelt Kelsey niet alleen een meditatiegroep.
Hij bedoelt ook een gemeenschap van mensen waarin je leert liefde te ontvangen en liefde te geven.
En hij bedoelt ook wel degelijk een kerkgemeenschap,
waarin je de waarde van een sacramenteel leven leert kennen en beleven. In het doopsel sterven we en verrijzen we tot nieuw leven.

Het nieuwe leven wordt ons gegeven
en het doopsel ondergaan in een uiting van ontvankelijkheid.
Als we mediteren is het goed te beseffen dat we ondergedompeld worden in een bad van genade waarin we sterven en opstaan tot nieuw leven.
Als we aan onze meditatietijd beginnen kan het heilzaam zijn het beeld van het ingaan in het doopwater voor ogen te houden en als we na onze meditatietijd opstaan is goed te beseffen
dat we opstaan tot nieuw leven.
In de eucharistie kunnen we regelmatig terugkerend
de gave van de eenheid en gemeenschap met Christus vieren
en onze toewijding uitdrukken om toe te treden tot het lichaam van Christus, om Hem na te volgen, in eenheid met Hem een nieuw mens te worden.
Meditatie vervangt het deelnemen aan de eucharistie wellicht niet
maar onze dagelijkse meditatie is een terugkerend vieren en bewust worden van onze eenheid met Christus en een uitdrukking van trouwe toewijding aan die eenheid met Christus en aan onze zending om Christus te zijn:
Gods liefde in de wereld present te stellen.
Net als in het sacrament van de verzoening
plaatsen we ons bij het begin van onze meditatietijd in de aanwezigheid van Gods onvoorwaardelijk liefde, die ons onvoorwaardelijk aanvaardt.
De zalvende en zegenende aanraking bij doopsel, vormsel en wijding en de innige vereniging van man en vrouw
- door de kerk als een sacramenteel gegeven beschouwd –
wijzen er ons op hoe God ook zijn liefde lichamelijk wil uitdrukken, net zoals bij meditatie de ademhaling
een krachtig werkzaam symbool is van de gave van de Geest.

Sacramenteel leven in een kerkgemeenschap
en de diepe werking en betekenis van de sacramenten
in ons leven en de beleving van de contemplatieve weg integreren is één zaak. De bemoedigende aanwezigheid van een meditatiegroep een andere.
Maar deze groep dient nooit een therapeutische groep te zijn.
Als men geconfronteerd wordt met ontmoediging, duisternis en problemen is het goed de aanwezigheid te hebben van iemand
die deze confrontatie al overleefd heeft.
Zo was het al de praktijk in het vroege christendom
waar men het innerlijk geestelijk leven in de geloofsbeleving ernstig nam. Men was zich bewust van het gegeven dat het verlossingswerk van Christus,
het schenken van een nieuw leven, vooreerst een kwestie was van innerlijkheid

en niet van uiterlijkheden, hetgeen al te zeer het geval werd als het christendom staatsgodsdienst werd
en iedereen ‘nominaal’ christen werd.
Een raadgevende gezel op onze geloofstocht is best vertrouwd én met de psychologische gesteldheid van de mens
en met de diepten van de spirituele wereld.
Raad komt er als die gevraagd wordt en wordt niet opgedrongen.
De gezel is gekomen tot zelfaanvaarding
en is daardoor in staat ook anderen te aanvaarden en staat nooit met een oordeel of veroordeling klaar.
Bij aanvaarding is ook sprake van het aanvaard worden met “the very worst”. Het niet oordelen en aanvaarding zijn uitingen van goddelijke liefde,
zoals ook de onderlinge toewijding van tochtgenoten, zeker de toewijding van de raadgevende ‘anam cara’, het Keltische woord voor de ‘zielsvriend’,
diegene die zorg draagt voor je ziel.
Van groot belang is dat deze ook aan de weg toegewijd is en weet dat hij of zij zelf nog onderweg is.
Een goede ‘anam cara’ weet als hij of zij bij tijden onbekwaam zijn en kunnen verwijzen naar meer professionele hulp.
Een goede Bijbelkennis en kennis van de waarde en betekenis van sacramenten en symbolen is ook een vereiste.
Goede literatuur kan echter ook al heel behulpzaam zijn. https://www.youtube.com/watch?v=5QN9xJEyu7s&ab_channel=Zwendal