Homilie 4de zondag veertigdagen A
22 maart 2020
Zusters, broeders,
We hoorden het al vaker: de veertigdagentijd is een woestijntijd.
Dat werd jaar na jaar herhaald als een mooie en diepzinnige gedachte.
Maar beleefden we die tijd effectief wel als een woestijntijd?
Nu moeten we het wel doen.
En dat wordt ook her en der in spiritueel geladen boodschappen gezegd
soms vergezeld met meestal goede en eigenlijk voor de hand liggende suggesties.
De woestijn intrekken is het normale dagdagelijkse leven achter je laten.
De woestijn is een oord van stilte.
Met stilte wordt hier bedoeld: verstillen, stil vallen, ophouden met.
Het Hebreeuws heeft daar een werkwoord voor: sjabah.
Vandaar de sabbat, de dag van het ophouden, van het verstillen.
We kunnen voor deze tijd misschien iets leren van de joodse sabatsbeleving.
Want we zijn met z’n allen in een serieuze sabbatsperiode terecht gekomen,
een tijd waar velen van ons wel eens naar verlangden, ook ik.
In ieder geval ‘verstillen’ onze activiteiten – zeker ons consumptiegedrag –
en de daarbij horende sociale contacten.
Zeker onze reële fysieke contacten.
Homilie voor de 3de zondag door het jaar A
26 januari 2020
Toen er een eind gemaakt werd aan de prediking van Johannes de Doper
heeft Jezus de fakkel van hem overgenomen.
Johannes riep de mensen op tot bekering en Jezus deed hetzelfde.
En als een einde werd gemaakt aan de prediking van Jezus,
hebben weer anderen Zijn prediking verder gezet.
Het waren mensen die Jezus daartoe geroepen had,
opdat alle mensen de oproep tot geloof en bekering zouden horen.
En dit geschiedt tot op de dag van vandaag en dat moet blijven gebeuren.
Binnen welke kerkelijke structuren
en met welke wijzen die verkondiging ook geschiedt,
de oproep tot geloof en bekering en de beleving van die oproep
is het doel dat we altijd voor ogen moeten houden.
Jezus had voor zijn verkondigingsactiviteit een thuisbasis, een pastorie..:
in Kafarnaüm, aan de oever van het meer van Galilea,
niet Nazaret, de plaats waar Hij was opgevoed en volwassen was geworden.
Tussen Nazaret en Kafarnaüm liggen een aantal gebeurtenissen
die van Jezus als het ware een ander mens gemaakt hebben,
waardoor Hij niet meer alleen de geliefde zoon van Jozef en Maria was,
maar vooral de geliefde Zoon van God:
het verlaten van Nazaret, zijn doopsel in de Jordaan, zijn verblijf in de woestijn.
Want ook voor Jezus gold,
dat al wie zich radicaal aan de zaak van God wil toewijden,
huis, thuis en familie dient te verlaten.
En omdat Jezus dat gedaan had
kon Hij anderen oproepen om alles achter te laten en Hem te volgen.
Zo ook kon Hij oproepen tot bekering, omdat Hij,
die eigenlijk geen bekering nodig had,
toch het doopsel van bekering had ontvangen
en omdat Hij in zijn verblijf in de woestijn
ook als mens ervaren had wat bekering inhoudt.
Bekering is weerstand bieden aan en verzet plegen tegen
de machten van het kwaad die zich in ons innerlijk bevinden.
Bekering is weerstand bieden aan en verzet plegen tegen
de angsten die ons gevangen houden en ons verlammen,
tegen de ik-gerichte drang naar bevrediging,
beveiliging, bevestiging en erkenning.
Zo kunnen we bevrijd van onszelf en zonder weerstand te bieden
ons laten gaan en ons laten leiden door de Geest van God,
die een Geest van liefde is en ons liefdevol maakt.
Homilie voor de 14de zondag jaar C 2019
7 juli 2019
Jezus stuurt de leerlingen, die Hij gekozen heeft,
uit als arbeiders om te oogsten.
Het oogsten is een beeld voor de verkondiging.
De arbeid die de leerlingen in de wereld te verrichten hebben is: verkondiging.
Die verkondiging wordt voorgesteld als een risicovolle onderneming:
Ik zend u als lammeren onder de wolven.
De verkondiging dient zonder macht en dus weerloos te geschieden
en in een wereld waarin de mensen
helemaal niet belust zijn op de inhoud ervan.
Daar was ik me 40 jaar geleden nog niet zo scherp van bewust.
Het woord ‘succes’ past niet bij God,
noch bij Zijn woord, noch bij de verkondiging ervan.
De term ‘succesrijk’ kan niet gelden voor de zaak van God.
Waarom niet?
De verkondiging bevat twee elementen: een aankondiging en een oproep.
Homilie voor het hoogfeest van de Openbaring van de Heer
Homilie voor het hoogfeest van de Openbaring van de Heer
God heeft zich laten zien, laten kennen, laten horen,
heeft zich geopenbaard in een mens, in Jezus van Nazaret.
Aan zijn leerling Filippus, die Hem vroeg: Toon ons de Vader,
antwoordde Jezus: Wie Mij ziet, ziet de Vader.
Wie zien we als we naar Jezus kijken?
Het door Jezus getoonde beeld van God beantwoordt helemaal niet
aan wat mensen ‘van nature’ over God denken, van God verwachten.
Wie over God blijft denken met pre-christelijke en antieke Godsbeelden
kan de uitspraak van Jezus Wie Mij ziet, ziet de Vader niet snappen.
Daarom zegt Paulus dat het verkondigen van de gekruisigde Christus
voor de wereld een dwaasheid is.
Homilie voor de 17de zondag jaar C 2019
28 juli 2019
‘Bidden verandert de wereld niet,
maar bidden verandert mensen
en mensen veranderen de wereld.’
Het is één van de kortste en wijste onderrichten,
die ik ooit over het gebed gehoord heb.
Ik geloof niet dat bidden rechtstreeks oorzakelijk
de loop van de wereld verandert.
En in een triviale wereld waarin vooral en alleen aandacht is
voor wat nuttig en aangenaam is
en rechtstreeks en liefst onmiddellijk resultaat geeft en succes kent
of op zijn minst een goed gevoel oplevert,
is er – geloof me – voor het echte bidden weinig interesse
en stellen weinig mensen in alle ernst de vraag,
die de apostelen vandaag aan Jezus stellen:
Heer, leer ons bidden.
Nochtans is bidden één van de meest zinvolle bezigheden
waaraan we gerust tijd en aandacht mogen spenderen.