Bruno Barnhart

25 oktober 2016

Bruno BARNHART, osbc, Tweede eenvoud. De innerlijke gestalte van het christendom

“Sommige mensen dragen/baren de wereld bewust, vrijwillig, in christelijk geloof (of gewoon in geloof in de mensheid). Anderen dragen/baren de wereld omdat ze moeten, omdat ze op de bodem leven. En ieder van ons draagt/baart de wereld in zijn of haar eigen leven, door ons eigen leven te dragen/baren, onszelf en een ander.”

In deze tijd over arbeid spreken kan ons onmiddellijk brengen
bij problemen van verdrukkende sociale en economische structuren.
Vanuit marxistisch standpunt is onze huidige wereld letterlijk geregeerd door het kapitaal.
En iemands beroep of werk is de sleutel van iemand sociale status,
deze van een vorm van slavernij of van vrijheid.
Maar vanuit christelijk standpunt heeft arbeid alles te maken
met de vooruitgang of de hindering van het Koninkrijk,
met het voltooien of ontbreken van de koinonia die het werk van de Christus is.
Over arbeid spreken is kijken naar de last die gedragen moet worden:
de last van de mensheid, de hele last van de oude wereld.
Het zijn de mensen op de bodem die de rest van de wereld dragen.
We worden gedragen door de mensen op de bodem,
door de mensen die wroeten “in de aarde”.
Waarlijk, en het kan wat te kernachtig uitgedrukt zijn,
we kunnen vandaag spreken van twee grote groepen van mensen:
zij die consumeren en zij die geconsumeerd worden.

Jezus kwam in de wereld om de wereld te dragen
en hij droeg zijn leerlingen op de wereld te dragen door Hem navolgend hun kruis te dragen. Sommigen dragen de wereld welbewust, bereidwillig,
in christelijk geloof (of gewoon in een menselijk geloof).
Anderen dragen de wereld omdat ze moeten: omdat ze op de bodem zijn.
En elk van ons draagt de wereld in zijn of haar eigen leven,
door ons eigen leven te dragen, onszelf te dragen en elkaar.
Geestelijk rijp worden betekent dat je eerder draagt dan gedragen te worden.
Het betekent eerder ouder zijn dan enkel maar kind. De rijpe boom draagt vruchten.
Het christelijke en post-christelijke westen is door veel andere volkeren gehaat omdat het,
sinds het tijdperk van het kolonialisme,
eerder gedragen werd door de rest van de mensheid
dan zijn roeping om de wereld te dragen te vervullen. (…)
De keuze om te dragen of gedragen te worden
beantwoordt aan de keuze die door het evangelie aangeboden wordt:
neerdalen of opklimmen.
Jezus is beslist toegewijd aan de weg van het neerdalen
en dringt er keer op keer bij zijn volgelingen op aan. (…)
Wanneer Jezus de voeten van zijn leerlingen waste en de eucharistie instelde,
vernietigde Hij de oude wet van heersen
en stelde Hij een nieuwe orde in van eenheid en verbondenheid:
dienstbaarheid aan elkaar, elkaar dragen.
Christenen moeten steeds leren de wereld te dragen.