tekst en Onderricht op 5 november 2024

Onderricht op 5 november 2024

5 november 2024

Afwezigheid van angst en onszelf zijn*

Wedijveren houdt kinderen al vroeg in de ban.
Wedijver is er immers waar ego’s aanwezig zijn
en is een gevolg van de natuurlijke drang van het ego om dominant te zijn, een drang die zich op verschillende wijzen kan uiten,
ook op erg zgn. spirituele wijzen, ook in nederig gedrag.
Het ego wil een dominante positie innemen
omdat deze positie als de veiligste gedacht en aangevoeld wordt.
Deze dominantiedrang zou - zoals alle uitingen van egoïsme
en het egoïsme zelf - slechts een noodzakelijke groeifase mogen zijn, een fase die getranscendeerd dient te worden,
zo, dat ze slechts de status van overgangsfase behoudt.
Mensen kunnen er echter altijd bewust of onbewust voor kiezen om niet te groeien en eveneens loert altijd het gevaar tot regressie. Maar mensen kunnen ook altijd kiezen voor transcenderende groei. Het tijdstip om die keuze te maken en te groeien is altijd nu.
Maar in een wereld waar het ego steeds gepromoot wordt is dit een boodschap die niet gehoord mag worden.
De transcenderende groei komt er immers
door contact met ons centrum, het contact dat steeds verhinderd wordt in en door een consumptie- en concurrentiemaatschappij.
Dit contact zoeken we te beleven in meditatie,
een zoektocht die geen streven en wedijveren inhoudt.

We leggen er immers alle streven en wedijveren het zwijgen op. En met wie zouden we er moeten en kunnen wedijveren?
In wat en door wat en voor wie zouden we er ons moeten bewijzen?
Toch kan die natuurlijke drang tot wedijveren niet zomaar stilgelegd worden.
Innerlijke onrust maar ook lichamelijke onrust wijzen op de blijvende aanwezigheid van die drang,
al zullen we dat niet willen erkennen en toegeven.
Maar die onrust kan verdwijnen als we gaandeweg ontdekken

dat we kunnen bij onszelf thuiskomen en erkend worden en niet meer in wedijver dienen te leven.
Dit vereist echter een vast patroon van denken en handelen dat anders is dan de patronen die de wereld oplegt, patronen die ons doen presteren en wedijveren.
In meditatie is prestatiedrang vervangen
door een zich aangetrokken weten naar ons centrum toe, een aangetrokken voelen dat ons verder doet gaan,
maar niet op een wedijverende wijze, ook niet met onszelf. We gaan verder naar ons centrum,
we komen steeds meer thuis bij onszelf.
Daar kunnen we angst transcenderen en dominantiedrang en wedijver.
Het enige noodzakelijke vaste patroon is verdergaan
op de weg van ons innerlijk gebed, op het pad van de meditatie, in een dagelijkse trouw aan de praktijk.
Maar niet als een vast patroon waaraan we fanatiek vasthouden.
Zo’n gedragspatronen zijn altijd gecreëerd door angst. Het vaste patroon is dat van volhouden,
een volhoudend gedrag vanuit geloof,
vanuit een besef van mijn wezenlijke identiteit, van mijn ware zelf. Meditatie laat dat besef groeien en doet onze persoonlijkheid groeien naar de vorm die ons ware zelf openbaart:
een bemind en beminnend wezen.

https://www.youtube.com/watch?v=2ICrbk1l8Ws&ab_channel=Contrappu ntid%27Autunno





* Inspiratie voor het onderricht wordt in dit werkjaar geput in het werk Laurence FREEMAN,
Sprekende stilte. Over christelijke meditatie, Lannoo, Tielt.