Tekst en ondrricht t op 21 januari 2025
Onderricht op 21 januari 2025
De persoon worden die God in gedachte heeft
Mensen kunnen zich angstig en rusteloos voelen. Is er iets verkeerds gegaan? Mist men iets?
Ja, er is soms pijn en verdriet.
Maar hoort pijn, verdriet, angst, rusteloosheid en verwarring
niet bij het leven, en is er wel een beter leven denkbaar zonder dit alles? Over dat betere leven kan men geweldig fantaseren.
En die wereld die we willen en die we ons inbeelden slorpt tijd, geld en energie op en doet ons hard werken. Zo ook diegene die we denken te moeten zijn.
En we willen nu eenmaal onze identiteit en onze wereld zelf creëren, we willen het zo graag allemaal zelf autonoom bepalen.
Doch veel van onze verwachtingen over de wereld en onszelf
zijn niet doelmatig en maken ons niet vredevoller en vreugdevoller en blijken keer op keer illusies te zijn.
Zo ook de verwachting, de waan om apart, bijzonder en uniek te zijn.
Terwijl we niet beseffen dat we dat eigenlijk zijn
en dat diegene die we willen zijn slechts deel uitmaakt van het collectieve ego van de massa,
hetzij als erin geïntegreerd, hetzij als het opvallende alternatief ervan.
Konden we maar leren aanvaarden dat we allen
deelnemen aan een gemeenschappelijke menselijke natuur maar ook aan een gemeenschappelijke goddelijke natuur.
Dit is een te ontdekken gegeven.
Die ontdekking is de verlichting die de weg van meditatie schenken kan.
Want meditatie is je overgeven aan je diepste realiteit en niet aan je fantasie en illusies.
Het is je overgeven en toewijden aan de realiteit die in je is
en niet in de wereld buiten je en niet in onware en ondoelmatige gedachten.
Bovendien is de wereld buiten ons vol van ‘details’.
Er is zoveel dat om onze aandacht vraagt en onze begeerte opwekt. Dat alles zorgt voor fragmentatie van onze aandacht,
voor emotionele en intellectuele verwarring, voor afbreuk van vertrouwen en zelfvertrouwen.
En die fragmentatie, verwarring en afbreuk willen we dan beheersen.
Er zijn veel spirituele en psychologische zelfhulpprogramma’s.
Maar wat we eerst en vooral moeten leren inzien en aanvaarden is
dat we niet aan de fragmenterende en verwarrende roep van de wereld dienen te beantwoorden, dat niet alles moet, dat eigenlijk niets moet! We dienen te leren afstand te doen van de wereld.
Dat is wat in Ps 131 uitgedrukt wordt:
Heer, niet verheft zich mijn hart, mijn ogen vermeten zich niet. Ik begeef mij niet in wat te groot is, te wonderbaarlijk voor mij.
Neen, bedaren liet ik, verstillen mijn ziel als een kind bij zijn moeder geborgen.
Als dat kind zo voel ik mijn ziel.
Tijdens de meditatie dient de wereld en de verwarring zich aan
in wat we zo goed kennen als ‘verstrooiing’.
Het ontbreken ervan staat niet gelijk met een geslaagde meditatie.
Want termen als ‘geslaagd’ en ‘niet geslaagd’
horen bij de wereld van illusies.
Mediteren en vooral de trouw aan de praktijk in alle nederigheid en ootmoed
is hoe dan ook ontwarrend en defragmenterend. https://www.youtube.com/watch?v=aXCWRlhAVMs
* Inspiratie voor het onderricht wordt in dit werkjaar geput in het werk Laurence FREEMAN,
Sprekende stilte. Over christelijke meditatie, Lannoo, Tielt.