Onderricht op 18 februari 2025

Onderricht op 18 februari 2025 Tempels van de goddelijke geest
Meditatie stelt ons in staat te ontdekken wie we echt zijn, bewust te worden van ons wezen, van onze diepste identiteit. Die is wellicht niet diegene die anderen ons voorhouden,
en meestal ook niet diegene die we onszelf voor ogen houden. Maar ons wezen is iets wat we soms wel intuïtief aanvoelen, vooral als we niet onszelf zijn, of geweest zijn
en we de ervaring hebben dat we weerom eens niet geleefd hebben maar geleefd werden, hoe prettig dit ook moge geweest zijn.
Dus zoals Boudewijn de Groot zingt:
“Als de rook om je hoofd is verdwenen….”
Meditatie kan ons wel degelijk brengen tot de ervaring van het in contact treden met ons ware zelf.
En dat bevalt ons.
Want we willen nu eenmaal zelf een ervaring creëren zonder de bemoeienis van anderen.
Maar dan maken we van meditatie
een door het ego gecontroleerde bezigheid.
En bovendien: dienen we wel onszelf te ervaren of dienen we te leren onszelf te zijn?
En is dat niet meer dan ons bij en in onszelf goed voelen? En is dat ook niet steeds een zijn in relatie tot anderen?.
De ervaring van ons diepste wezen
ligt voorbij de ervaring van innerlijke vrede
en is misschien wel te vinden in de niet-ervaring daarvan,
dus niet in de ervaring van een bevredigd, gerustgesteld en vredig ego, maar in de ervaring van een transcendent ander,
waarbij we meteen mogen en moeten bedenken dat ieder ander ons ego transcendeert, overstijgt.

De ander openbaart ons bovendien een realiteit, een zijn
waarin ik me opgenomen weet en waaraan ik kan en mag participeren. Dat is de ervaring van de liefde, van bemind zijn en beminnen.
Lijden is het ontbreken van deze ervaring,
een ervaring waarnaar iedereen verlangt maar nooit kan gecreëerd worden.

De weg erheen is louter deze van de liefde zelf en van het ondanks alles blijven liefhebben,
zoals we ondanks alle verstrooiing en dorheid blijven mediteren. Wat het liefhebben betreft:
we blijven ons betrekken op de andere ondanks het gevoel dat ons kan overvallen van niet bemind te zijn
en ondanks de verstorende gedachte van minderwaardig te zijn, of erger: onwaardig.
Want dat gevoel is en blijft maar een gevoel
en die gedachte is en blijft maar een onware gedachte. We dienen eigenlijkn ons liefhebben te leren liefhebben, we dienen ons liefhebbende zelf te leren liefhebben, want dat is Christus in ons liefhebben.
Zo komen we in contact met onze wezenlijke en goddelijke natuur waaraan we liefhebbend participeren en waardoor we liefhebben. Het is zoals het leren aanwezig zijn bij de Aanwezige.

https://www.youtube.com/watch?v=uIAc4KswZtA


* Inspiratie voor het onderricht wordt in dit werkjaar geput in het werk Laurence FREEMAN,
Sprekende stilte. Over christelijke meditatie, Lannoo, Tielt.