Onderricht op 4 maart 2025

Onderricht op 4 maart 2025

Onvolledigheid hoort nu eenmaal bij het leven,
zoals ook onvolmaaktheid en eindigheid en broosheid.
Toch zijn we gericht op heelheid en volmaaktheid en eeuwigheid.
Die gerichtheid zou kunnen betekenen
dat we ons leven niet laten bepalen door de angst
voor broosheid, eindigheid, onvolmaaktheid en onvolledigheid.
Dat we dus volop leven ‘desondanks’,
‘desondanks’ de confrontatie met broosheid, eindigheid, onvolmaaktheid en onvolledigheid of met de dreiging ervan. En dat betekent dan weer dat we dat alles aanvaarden.

De oplossing is er dus niet in gelegen dat alles te bedekken, door volledigheid, volmaaktheid en sterkte te simuleren,
door de rimpels in ons bestaan met ‘cosmetica’ weg te werken.
Achter dat gedrag schuilt trouwens de onware en ondoelmatige overtuiging dat broosheid, onvolledigheid en onvolmaaktheid een mislukking is, waarbij de dood dan als de ultieme mislukking ervaren wordt.
Broosheid, onvolledigheid en onvolmaaktheid
zijn weliswaar kwetsend voor het ego en maatschappelijk onaanvaardbaar. Alleen succes lijkt van belang te zijn.
Maar onvolledigheid en onvolmaaktheid aanvaarden
is niet hetzelfde als er alleen maar de passieve toeschouwer van zijn.
Dit aanvaarden kan vooreerst gelegen zijn in het aanvaarden dat we geen absolute controle hebben over alles.
Er is veel dat aan onze controle ontsnapt.
Het zou wel eens wijsheid kunnen zijn te beseffen dat al datgene waarover we ons druk kunnen maken uiteindelijk alleen maar ‘details’ zijn.
We hoeven onze aandacht echt niet altijd op alle details te richten, Dan wordt onze aandacht gefragmenteerd.
In onze meditatie laten we de details los, geven we er geen aandacht aan. Maar ze vormen wel de inhoud van onze verstrooiingen.
Ze dringen zich daarin op.
Maar anderzijds: als we dan een ‘detail’ verrichten met al onze aandacht, of als we ons in een ‘detail’ vervolmaken,
dan raken we aan de volmaaktheid en volledigheid..

Zoals we niet de hele wereld kunnen liefhebben.
Maar als we met hart en ziel en al onze krachten
ons geven aan de liefde en de zorg voor het welzijn van één mens, dan hebben we de heelheid bereikt.
We hoeven niet alles te doen, te zien, te lezen…
We hoeven niet alles te weten en te kunnen om volmaaktheid en volledigheid te bereiken.
Als we mediteren doen we niet alles, we laten veel los. En we leren er met onvolmaaktheid om gaan.
Want meditatie confronteert ons met onvolmaaktheid in onze verstrooiing.
We leren dat de oplossing niet is: gefrusteerd opgeven. Volmaaktheid bestaat in ‘desondanks’ steeds herbeginnen. En wat ons ook kan helpen is,
dat we ons in het gewone leven van elke dag niet al te zeer bezighouden met al het triviale
waarmee we onze tijd altijd maar weer willen opvullen
om te ontsnappen aan leegte en het gevoel van onvolledigheid.
En misschien moeten we ook maar eens ophouden
om steeds gericht te zijn op iets nieuws…

https://www.youtube.com/watch?v=l61xtJSTiag


* Inspiratie voor het onderricht wordt in dit werkjaar geput in het werk Laurence FREEMAN,
Sprekende stilte. Over christelijke meditatie, Lannoo, Tielt.