Homilie voor de 21ste zondag door het jaar C 21 augustus 2022

Opnieuw lezen we aandachtig het evangelie van deze zondag om in dat evangelie een boodschap van Jezus te beluisteren, een boodschap die niet alleen gericht is tot zijn volksgenoten en tot zijn leerlingen, maar ook tot ons.
We lezen het om zijn woord te horen, te begrijpen en het te beleven. Niet wat de éne of de andere wil of denkt, is hier van belang,
maar wat Jezus ons zegt, dat moet in deze verkondiging te beluisteren zijn.

Jezus heeft het over ‘gered worden’, ‘deelnemen aan het Rijk Gods’, ‘binnentreden in het Rijk Gods’, ‘eeuwig leven’…
Dat zijn allemaal uitdrukkingen die wijzen op hetzelfde:
leven in eenheid met God, een leven gekenmerkt door diepe vrede en vreugde, solidariteit en verbondenheid met medemensen,
bewondering, eerbied en zorg voor de schepping.

Het is een leven waarin we echt onszelf zijn.
En Jezus zegt ons vandaag heel duidelijk
dat het bereiken en leven van zo’n leven inspanning kost
en dat die inspanning niet geleverd moet worden
als we het einde van ons aards bestaan zien en voelen naderen, maar nu. Vandaag lezen we niet welke inspanning er van ons gevraagd wordt.
Maar we zijn toch allen wel zo vertrouwd met Jezus’ verkondiging
dat we weten dat met de gevraagde inspanning bekering en geloof bedoeld wordt.
Bekering is het aannemen van een totaal andere levenswijze, een levenswijze waarin ons ‘ego’ minder gewicht krijgt,
waarin angst, hebzucht, machtszucht en eerzucht geen rol meer spelen, waarin we leren tevreden zijn met het noodzakelijke en voldoende
en ons ontdoen van het meer dan het noodzakelijke en voldoende zodat we door de nauwe deur kunnen.
Dit doet ons denken aan nog een ander woord van Jezus tot zijn leerlingen nadat een rijke niet kon ingaan op Jezus’ uitnodiging
bezit los te laten en Hem te volgen:
Hoe moeilijk is het voor degenen die geld hebben het Koninkrijk Gods binnen te gaan!
Voor een kameel is het gemakkelijker door het oog van een naald te gaan, dan voor een rijke in het Koninkrijk Gods te komen.'
De mensen die dit hoorden vroegen:
'Wie kan dan nog gered worden?' (Lucas 18, 24-27)
Het antwoord op die vraag luidt vandaag:
diegenen die zich inspannen om door de nauwe deur te kunnen.
In het Johannesevangelie lezen we dat Jezus de deur is en dat niemand tot de Vader komt tenzij door Hem.
Dat betekent dat de bekering en het geloof, die van ons gevraagd worden, de navolging van Jezus inhouden, het Christus zijn in deze wereld,
door onze liefde en goedheid en solidariteit met mensen God aanwezig brengen in de wereld,
God in en met en door ons aan het werk laten. Navolging is meer dan gezellig met Jezus aan tafel gaan, elkaar vreugdevol ontmoeten en praten over geloof, heel diepzinnige religieuze gesprekken voeren.
Als Jezus mensen oproept tot navolging dan is het niet om wat te praten, een glas te drinken, een plas te doen en te blijven leven zoals we altijd gedaan hebben.
Ik heb het al eerder gezegd en herhaal het:
Jezus’ leer is geen levensbeschouwing,
maar een oproep tot een fundamentele herschepping van ons bestaan. Petrus moet zijn netten verlaten. Matteüs zijn tolhuis.
Wat verandert er in ons leven?
Wat is er in de wereld anders geworden in eeuwen christelijke beschaving? O ja, er was godsdienstigheid en religiositeit.
Die was er in Jezus’ tijd ook.

Jezus spreekt echter over veel vormen van godsdienstigheid en religiositeit een wel heel hard vernietigend oordeel uit: bedrijven van ongerechtigheid, waarbij God niet gediend wordt en de wereld er niet gebaat bij wordt,
de schepping geen plek wordt die men kan aanduiden als het Rijk Gods. Waarachtige bekering, echt geloof en navolging is
- en dat benadrukt Jezus keer op keer – de wil van de Vader doen. Die wil heeft alleen met liefde van doen,
met solidariteit, zorg en eerbied en respect voor alle mensen, voor alle leven, voor de schepping, en dat alles tot het uiterste.
De Griekse tekst van het Lucasevangelie gebruikt hier een werkwoord dat ook rustig kan begrepen worden als ‘grenzen verleggen’.
Als men denkt genoeg gedaan te hebben, ver genoeg gegaan te zijn, dan moet men nog even op het pedaal duwen, nog een stap meer.
Die ene stap meer waarbij we een grens verleggen en het verschil maken: toch de hand reiken aan diegene die je nooit meer wou begroeten,
toch nog eens het gesprek aangaan met diegene die je nooit meer wou zien en spreken,
toch nog eens een dienst bewijzen aan diegene die zo ondankbaar is en je inzet helemaal niet apprecieert,
het toch nog eens uitleggen aan diegene die het niet wil begrijpen.
Ik denk dat Jezus’ verkondiging ons vandaag uitnodigt om ernstig na te denken
hoe we in ons leven die navolging werkelijk vorm kunnen geven en hoever we gaan in die navolging.

https://www.youtube.com/watch?v=T-6LbwClYRI&ab_channel=SaltBrookSchool
Hopelijk leren de kinderen van deze school in New Jersey (VS) ook wat ‘one step more’ in de
navolging betekent… en gaan leerkrachten en ouders ook tot het uiterste voor hen.