Homilie voor de 19'zondag jaar B 2018
De Heer verzadige ons met het echte brood
dat uit de hemel neerdaalt en aan de wereld leven geeft.
Broeders en zusters,
Deze woorden worden iedere dag uitgesproken in onze refter vóór we het middagmaal gebruiken. Onze lichamelijke honger wordt zo telkendage verbonden met een veel diepere honger die ons huist - en die slechts te stillen is met echt brood: Brood dat uit de hemel neerdaalt én dat leven geeft aan onze wereld.
Over dat brood gaat het vandaag in het evangelie - genomen uit de zogenaamde broodrede van het Johannesevangelie - het gesprek dat Jezus voert met de Joden ná de wonderbare broodvermenigvuldiging. Ook hier gaat het eerst over lichamelijke honger, die wordt gestild - én Jezus grijpt dat aan om te spreken over die andere honger: honger naar erkenning, aanvaarding, naar levensvervulling tot over de dood heen.
En deze honger kan slechts gestild worden met een voedsel dat niet vergaat, dat eeuwigheidsleven in zich draagt - een voedsel dat van boven komt, van Godswege. In feite hebben wij - mensen - altijd nood aan dàt voedsel - geweten of ongeweten. Maar beseffen wij dat nog? Verlangen wij ernaar? Kunnen wij het ontvangen? Zijn we open voor de wijze waarop dit voedsel naar ons toekomt?
Homilie 14' zondag door het jaar B 2018
Zusters en broeders,
Vorige zondag mochten we de blijde boodschap horen – een sterke boodschap – dat God wil dat wij leven, dat wij leven hebben in overvloed. Niet voor de dood zijn we gemaakt, maar om te leven naar God toe van ganser harte. In het evangelieverhaal van vorige zondag doet Jezus God: Hij schenkt leven aan een vrouw uit wie het leven wegvloeit en aan een meisje van twaalf uit wie het leven is weggevloeid. Jezus doet het leven weer stromen; Jezus brengt leven.
Het evangelie van deze zondag contrasteert zo sterk met het enthousiasme van vorige week. Jezus komt in zijn Vaderstad. En Jezus kon daar geen enkel wonder doen, behalve dat Hij een klein aantal zieken genas, die Hij de handen oplegde. Jezus wil leven geven, maar het lukt niet. Er is weerstand. Er zijn hindernissen. Wat hindert? Wat verhindert Jezus om leven te geven, om het leven te laten stromen? Jezus stond verwonderd over hun ongeloof. En dit in schil contrast met de vrouw die aan bloedvloeiing leed: Dochter, uw geloof heeft u gered. Of Jezus’ woord aan de vader van het meisje: Wees niet bang, maar blijf geloven.
HOMILIE 7° Paaszondag B 2018
Vroeg, nog diep in de nacht stond Jezus op,
ging naar buiten en begaf zich naar een eenzame plaats,
waar Hij bleef bidden. (Mc 1,35)
Zusters en broeders,
Jezus en God; Jezus én zijn Vader. Jezus steeds gericht op zijn Vader. Het diepe geheim van Jezus’ leven en ik vermoed ook van ons leven.
Jezus bad. Over de inhoud van zijn bidden spreken de evangeliën slechts sporadisch. Het Onze Vader; het jubelgebed – Ik prijs u, Vader, Heer van hemel en aarde; zijn gebed in de hof van Olijven, Jezus’ gebed op het kruis. En het gebed op het einde van het Laatste Avondmaal, waarvan we zojuist een deeltje hebben gehoord. Met die gebedswoorden laat Jezus ons binnenkijken in zijn hart, in wat Hem dierbaar is, wat Hij toevertrouwt aan zijn Vader. Laten we er goed naar luisteren. In het evangelie van deze zondag draait het daarbij om drie belangrijke woorden: eenheid, vreugde en waarheid.
Homilie Witte Donderdag 2018
In het bewustzijn dat de Vader Hem alles in handen had gegeven
en dat Hij van God was uitgegaan en naar God terugkeerde,
stond Hij van tafel op…
Broeders en zusters,
Het gebeurt niet zo vaak dat de evangelisten ons laten binnenkijken in wat Jezus innerlijk beweegt. Maar nu doet Johannes dat expliciet bij het gebeuren van die laatste avond. Jezus en zijn Vader. Jezus en zijn God. Heel bewust van zijn zending begint Jezus aan de voetwassing. En het is treffend dat se samenstellers van het vijfde eucharistisch gebed die woorden hebben overgenomen omtrent de eucharistie: In het bewustzijn dat Hij van U was uitgegaan en naar U terugkeerde, heeft Hij het brood in zijn handen genomen. Het gaat hier om iets heel fundamenteels – Jezus wil nog in een laatste handeling heel zijn zending in herinnering roepen, ons opnieuw aanzeggen waartoe Hij gekomen is. Het doet me terugdenken aan de evangeliewoorden van de vierde vastenzondag: Zozeer immers heeft God de wereld liefgehad, dat Hij zijn eniggeboren Zoon heeft gegeven, opdat al wie in Hem gelooft niet verloren zal gaan, maar eeuwig leven zal hebben. God heeft zijn Zoon niet naar de wereld gezonden om de wereld te oordelen, maar opdat de wereld door Hem zou worden gered. Of zoals Johannes het schrijft in zijn eerste brief: De liefde die God is, heeft zich onder ons geopenbaard, doordat Hij zijn enig Zoon in de wereld gezonden heeft, om ons het leven te brengen.
Homilie Aswoensdag 2018
Hij immers weet van ons maaksel,
Hij gedenkt dat wij stof zijn. (Ps 103,14 – KBS)
Hij kent ons toch, Hij is niet vergeten
dat wij gemaakt zijn uit het stof van de aarde. (Ps 103,14 – Vijftig psalmen)
Zusters en broeders,
Aswoensdag – as, stof. Uitnodiging om onze oorspronkelijke toestand te gedenken – zoals God zelf ons gedenkt. In Genesis lezen wij: Toen boetseerde de Heer God de mens uit stof, van de aarde genomen. Uit de aarde genomen, wij zijn uit stof gemaakt. God de Heer weet dat. Maar Hij doet er iets mee: Hij boetseert; Hij raakt aan. Het vormeloze krijgt vorm. Het kwetsbare wordt met zorg omgeven. Scheppende, herscheppende handen. Het doet me denken aan een bekentenis van een jonge vrouw na een biecht: De handen van de biechtvader op mijn hoofd. Die handen grepen niet, ze gaven. Ze gaven een liefde door die me kende en me – zoals ik ben – goed vond. Gods handen grijpen niet, ze geven – levengevend. Een maaksel van zijn handen, een maaksel in zijn handen.
En er is nog meer: God blies hem de levensadem in de neus: zo werd de mens een levend wezen. Broeders en zusters, wat wordt hier gezegd? Zonder God, zonder Schepper, zonder de Ander louter stof, aarde. Maar met God, met de Schepper, met die Ander een levende mens. Beademd, bezield. Gods Geest – levensadem. Heer, wat is de mens dat Gij hem aanziet, het mensenkind dat Gij hem telt? (Ps 144,3). Ja, stof van de aarde, maar zò kostbaar in zijn ogen, schrijft Jesaja, zo waardevol: Ik heb u lief.
Homilie 3 'zondag jaar B 2018
De tijd is vervuld en het Rijk Gods is nabij;
bekeert u en gelooft in de Blijde Boodschap.
Zusters en broeders,
Die zijn de eerste woorden van Jezus in het Markusevangelie: De tijd is vervuld en het Rijk Gods is nabij; bekeert u en gelooft in de Blijde Boodschap. En Markus leidt deze eerste woorden van Jezus in met: Hij verkondigde Gods Blijde Boodschap. Jezus brengt een tijding van vreugde die van God komt. Vergeef me, broeders, vergeef me, zusters en broeders, dat deze woorden me weer doen denken aan de voor mij merkwaardige openingszinnen van de Apostolische exhortatie Evangelii Gaudium: De vreugde van het Evangelie vult het hart en het hele leven van allen die Jezus ontmoeten. Allen die zich door Hem laten redden, worden bevrijd van zonde, droefheid, innerlijke leegte en eenzaamheid. Met Jezus Christus wordt de vreugde geboren en steeds opnieuw geboren.
HOMILIE NIEUWJAAR 2018
Als blijkt dat we niet in staat zijn
het juiste antwoord op een situatie te geven,
dan is dat niet het einde,
maar een nieuw begin.
Zusters en broeders,
Zomaar een zin uit een tekst die ik vorige week aan het lezen was – een essay van de Nederlandse theoloog Erik Borgman. Zomaar een zin, maar een zin die me vastgreep en bleef vasthouden. Waarom? Omdat er zo’n tegendraadse ervaring wordt in uitgedrukt, die op een dag als deze – nieuwjaarsdag – een uitdaging kan zijn, een kleine boodschap, een start.
Want is het niet ons aller levenservaring dat als situaties ons overvallen, als we daarin met onmacht, onkunde, verlorenheid, paniek, angst worstelen, we met een gevoel zitten van ‘dat is het einde’. ‘Hier kan ik niet verder’. ‘Hier houdt het op’.