Homilie Witte Donderdag 2019
INLEIDING
In de naam van de Vader en de Zoon en de heilige Geest. AMEN.
De genade van de Heer Jezus Christus, de liefde van God en
de gemeenschap van de heilige Geest zij met u allen. EN MET UW GEEST.
Vurig heb Ik ernaar verlangd, éér Ik ga lijden, dit paasmaal met u te eten.
Broeders en zusters, woorden van Jezus aan zijn leerlingen, woorden van Jezus aan ons op deze laatste avond. Hij wil bij ons zijn. Hij wil maaltijd met ons houden. Laten wij ons daarom klaar maken om bij Hem te zijn. Laten we wegdoen of beter laten wegnemen, wat die ontmoeting in de weg kan staan.
Daartoe keren we ons tot God om deze heilige Eucharistie goed te kunnen vieren:
Ik belijd …
Moge de almachtige God zich over ons ontfermen, onze zonden vergeven,
en ons geleiden tot het eeuwige leven. AMEN.
HOMILIE
In die tijd kwamen er tollenaars en zondaars van allerlei slag bij Jezus om naar Hem te luisteren. De Farizeeën en de Schriftgeleerden morden daarover en zeiden: ‘Die man ontvangt zondaars en eet met hen’.
Zusters en broeders,
Deze evangeliewoorden hoorden we op de vierde zondag van de veertigdagentijd en ze vormen de inleiding op drie heel gekende parabels van Jezus: het verloren schaap, de verloren drachme en de verloren zoon / of liever: de verloren zonen. Jezus houdt tafelgemeenschap met mensen, die niet deugen – mensen met wie het op één of andere manier is misgegaan. En het is niet even terzijde dat Jezus zo doet. Nee, het is een constante in zijn openbaar leven. Daartoe is Hij gekomen. Markus verhaalt het al in het begin van zijn evangelie: Terwijl Jezus eens bij Levi te gast was, lag met Hem en zijn leerlingen ook een groot aantal tollenaars en zondaars aan, want er waren velen die Hem volgden. En ook daar vragen de farizeese Schriftgeleerden: Hoe kan Hij eten met tollenaars en zondaars? Jezus antwoordt daarop: Maar juist daartoe ben Ik gekomen. Ik ben niet gekomen om mensen te roepen waar niets aan mankeert, maar mensen bij wie het is misgegaan.
Homilie 5' zondag 2019
Zusters en broeders,
We hoorden zojuist het verhaal van de roeping van de eerste leerlingen in het evangelie volgens Lucas. Wij zijn daarbij reeds in het vijfde hoofdstuk van het Lucasevangelie, terwijl de andere evangelisten dit verhaal brengen in het begin van hun evangelie. Is dat omdat Lucas meer en andere informatie had? Mogelijks? Maar ik vermoed dat Lucas – zoals we ook vaak merken in het Johannesevangelie – dieper leest in wat er gebeurd is. Wat is roeping? Wat gebeurt er bij en met een geroepene? In ons verhaal gaat het over de roeping van Simon Petrus en heel summier ook over deze van Jacobus en Johannes.
Jezus – én Lucas heeft al uitvoerig verteld over zijn prediking en zijn wonderen – komt op zekere dag aan het meer van Gennesaret samen met allerlei mensen die Hem volgen om naar Hem te luisteren- preciezer gezegd om ‘het woord Gods te horen’. Maar de mensen dringen zich zo op dat Jezus zich wat verwijdert. Hij stapt in één van de boten die daar liggen – de boot van Simon – en gaat van daaruit verder met zijn prediking. Simon Petrus luistert mee! Dat is allereerst! En dan vraagt Jezus aan Simon: Vaar nu naar het diepe en gooi uw netten uit voor de vangst. Simon reageert – ‘maar dat hebben we juist gedaan en zonder enig resultaat’. Hij voegt er echter aan toe: Maar op uw woord zal ik de netten uitgooien.
Homilie Nieuwjaar 2019
Het kind ontving de naam Jezus,
zoals het door de engel was genoemd,
voordat het in de moederschoot werd ontvangen.
Zij zal een zoon ter wereld brengen,
die gij Jezus moet noemen,
want Hij zal zijn volk redden uit hun zonden.
Zusters en broeders,
Nieuwjaar – hoogfeest van de Moeder Gods – maar evenzeer een gedenken van de besnijdenis en de naamgeving van Jezus acht dagen na Kerstmis. Het Kind krijgt de naam ‘Jezus’, wat in vertaling betekent: ‘God redt’.
Op Nieuwjaarsdag wordt ons aangezegd: God redt. Nieuwjaar – een nieuw begin – toekomst – wat naar ons toe komt. Nieuwheid, toekomst – het komt van elders. Het is meer dan wat wij zelf maken en wij er zelf van maken. Wij redden onszelf niet. Wij redden het zelf niet. God redt. Wij worden uitgenodigd vooruit te zien en niet te blijven vastzitten aan wat was. In de voorbije adventsperiode klonk meerdere keren de bede: Heer, bevrijd ons uit de macht van het verleden. Dus speuren naar wat voor ons ligt: toekomst – God redt.
Homile Kerstmis 2018
Gods liefde op aarde neergedaald
ligt in een stal op stro te slapen.
De stille herders van de schapen
zij hebben het alom verhaald.
Zusters en broeders,
Een strofe uit één van onze kerstliederen. Heel bondig wordt het geheim van Kerstmis uitgezegd. Bondig, elk woord telt; elk woord is openbaring.
Gods liefde op aarde neergedaald. Of zoals Sint Paulus het schrijft aan Titus: de goedheid en de mensenliefde van God onze Heiland is op aarde verschenen. Gods liefde, Gods mensenliefde, Gods humaniteit, Gods menselijkheid. God wordt God-met-ons, Emmanuel. Niet boven ons – Hij is de hoge hemel uitgetreden. Neen, met ons, tussen ons in. God wil met ons zijn; Hij wil ons menselijk ontmoeten.
Homilie 2'Adventszondag 2018
Zusters en broeders,
Meerdere van onze vaders spreken in verband met de advent over de drie komsten van Christus. Evident de komst van Christus, die we met Kerstmis vieren – de eerste komst van de Heer op aarde. Maar zij spreken evenzeer over zijn komst op het einde van de tijden – zijn wederkomst. Bij dit komen bleven we vorige zondag stilstaan met de uitnodiging om waakzaam en biddend deze komst te verbeiden. Maar er is nog een derde komst: het komen van de Heer hier en nu in ons midden – in ons eigen hart, ons eigenste bestaan – ook zijn komst tussen ons in te midden van het leven dat wij nu leiden. En ik heb de indruk dat de lezingen van deze zondag ons kunnen helpen om deze komst van naderbij te bekijken – meer in het bijzonder bij de figuur van Johannes de Doper, de wegbereider voor het komen van de Heer.
Homilie 28° zondag B 2018
O, waren mijn wegen zó zeker
dat ik steeds uw verbondseisen nakwam;
want dan kon ik zonder beschaming
zien op ieder van uw geboden.
Zusters en broeders,
Zopas hebben we – zoals elke zondag – deze psalmwoorden uit Psalm 119 samen gezongen. Deze lange psalm waaruit we elke dag bidden als inzet van ons samenkomen rond de Heer. Psalm 119 met één allesoverheersende gedachte: wat een kostbaar cadeau is alles wat God van zijn bedoelingen meedeelt en hoezeer worden wij uitgenodigd om daarop in te gaan. Onze vraag naar God – hoe moeten, mogen we, kunnen we leven – zo leven dat het perspectief heeft – leven met een uitzicht. Of zoals de man die komt aanlopen en zich voor Jezus op de knieën werpt hem vraagt: Goede Meester, wat moet ik doen om het eeuwig leven te verwerven? Trouwens, juist diezelfde vraag klonk al maandag in het evangelie uit de mond van een wetgeleerde. Jezus antwoordde toen: Wat staat er geschreven in de wet? Wat leest ge daar? De wetgeleerde antwoordt: Gij zult de Heer uw God beminnen met geheel uw hart en met geheel uw ziel, met al uw krachten en geheel uw verstand; en uw naaste gelijk uzelf. Jezus beaamt het: Uw antwoord is juist, doe dat en ge zult leven. Vandaag in ons evangelieverhaal is het antwoord anders en toch ook weer niet. Jezus verwijst gewoon naar de geboden. Nu niet samengevat, maar opgesomd vanuit de decaloog: gij zult niet doden, gij zult geen echtbreuk plegen, gij zult niet stelen, gij zult niet vals getuigen, ge zult niemand tekort doen, eer uw vader en uw moeder. Doe dat en gij zult leven. Dan komt het toch verrassende antwoord van de man: Dit alles heb ik onderhouden van mijn jeugd af.
Homilie voor de 22 ' zondag jaar B 2018
Broeders en zusters,
Onlangs keken we in onze gemeenschap naar een heruitzending van een Kruispuntreportage, een interview met zuster Minke de Vries van de gemeenschap van Grandchamp in Zwitserland. Het thema was ‘het kwaad in de wereld’. Zuster Minke vertelde dat er een grote ommekeer in haar leven kwam toen ze besefte dat het kwaad zich niet alleen buiten haar afspeelde, maar evenzeer huisde in haar eigen hart. Ik denk dat met die uitspraak de kern van het evangelie van deze zondag wordt aangeraakt, ook al is het onderwerp niet het kwaad in de wereld, maar de concrete beleving van een godsdienstig leven.
Jezus wijst op het gevaar dat zo’n leven zich afspeelt aan de buitenkant – een precies uitvoeren van een aantal voorschriften en gebruiken. Men maakt dat men in orde is, dat er niets aan te merken valt.