Homilie Drievuldigheidszondag 2021
In de naam van de Vader, die ons heeft bedacht en gemaakt.
En van de Zoon, die is afgedaald in de diepten van ons mens-zijn.
En van de heilige Geest, die links en rechts verenigt.
Broeders,
Zo maken Syrische christenen het kruisteken. In de naam van de Vader, en de Zoon en de heilige Geest – drie Personen verbonden met elkaar. Én evenzeer drie Personen verbonden met ons. God is verbinding in Zichzelf én God is verbinding met ons. God is één, maar niet op Zichzelf - noch in Zichzelf, noch naar ons toe. God is relatie, is gemeenschap, niet solitair en die relatie, die gemeenschap is bepalend voor Wie Hij is. Sint Jan zegt het mogelijks nog korter: God is liefde.
Dat is het vertrekpunt van elk spreken over God en van alle spreken over onszelf, die geschapen zijn naar Gods beeld. Zoals God verbinding is, leven wij als mensen maar echt als er verbinding is.
Homilie 5 de Paaszondag jaar B
Broeders,
Pasen, de Heer leeft. Hij is in ons midden. Hij zit aan onze tafel en spreekt tot ons. Wij luisteren naar zijn stem. Ik ken de mijnen en de mijnen kennen Mij, zoals de Vader Mij kent en Ik de Vader ken. Zo sprak Hij ons vorige week toe. En vandaag gaat het weer over de Vader, over Jezus en over ons. Een verder, een dieper doorvorsen van dat wederzijds kennen: de Vader en Jezus, Jezus en wij. Vorige week gebruikte Jezus het beeld van de herder en zijn schapen. Vandaag gaat het over de wijnstok en de ranken. Het gaat daarbij om een innig verband: ranken zitten aan de wijnstok vast. Het gaat om een vitale band, een levensnoodzakelijke band. Voor de ranken komt alle leven via de wijnstok. Los van Mij kunt gij niets. Maar ook de wijnstok is afhankelijk. De wijnstok heeft de zorg van de wijnbouwer nodig: hij is het die plant, bemest, snoeit, zuivert en die dat alles doet met een bedoeling: vruchten, rijke vruchten.
Homilie Pasen 2021
Een sterven aanvaard uit liefde.
Dat is de dood die de Heer is gestorven
en die Hij heeft aanvaard in Getsemane
toen Hij tot zijn Vader bad:
‘Niet zoals Ik wil, maar zoals Gij wilt.’
Hij heeft een dood aanvaard die niet vernietigt,
want het was een dood omwille van de anderen en voor de anderen.
Dat is geen dood die naar het niets leidt,
maar een dood die naar de ander leidt.
Die dood wekt leven en brengt liefde voort,
en liefde, dat is leven.
Broeders,
Deze woorden van Metropoliet Johannes van Pergamum, John Zizioulas, raken zozeer wat we nu op Pasen mogen gedenken en vieren: ‘een dood die leven wekt’. Omdat Jezus stierf omwille van de anderen en voor de anderen. Omdat Jezus stierf omwille van ons en voor ons. Jezus - Gods liefde op aarde neergedaald – is afgedaald in de dood. Zoals de Vader Mij heeft liefgehad, zo heb ook Ik u liefgehad. Hierom heeft de Vader Mij lief, omdat Ik mijn leven geef. Niemand neemt het Mij af, maar Ik geef het uit Mijzelf.
Homilie Witte Donderdag 2021
INLEIDING
In de naam van de Vader en de Zoon en de heilige Geest. AMEN.
( De genade van de Heer Jezus Christus, de liefde van God en
de gemeenschap van de heilige Geest zij met u allen. EN MET UW GEEST.
Gedenken wij dankbaar de daden des Heren, zijn leven, zijn dood en verrijzenis
in vereniging met heel de Kerk,
met allen die we op een andere manier in ons hart meedragen.
Dat wij ons oprecht tot Jezus bekeren,
om de heilige Eucharistie goed te kunnen vieren: Ik belijd …
Moge de almachtige God zich over ons ontfermen, onze zonden vergeven,
en ons geleiden tot het eeuwige leven. AMEN.
HOMILIE
Begrijpt gij wat Ik u gedaan heb?
Gij spreekt Mij aan als Leraar en Heer, en dat doet gij terecht, want dat ben Ik.
Maar als Ik, de Heer en Leraar, uw voeten heb gewassen, dan behoort ook gij elkaar de voeten te wassen. Ik heb u een voorbeeld gegeven opdat gij zoudt doen zoals Ik u gedaan heb.
Dit is mijn lichaam voor u. Doet dit tot mijn gedachtenis.
Deze beker is het nieuwe verbond in mijn bloed.
Doet dit elke keer dat gij hem drinkt tot mijn gedachtenis.
Homilie Aswoensdag
Homilie Aswoensdag 2021
Het is heden! Hoort naar zijn stem:
verhardt niet uw hart, als bij Meriba,
als bij Massa, toen in de woestijn;
toen uw vaderen mij hebben verzocht,
mij tartten – èn nog zagen mijn daden!
Veertig jaren heeft dat geslacht
mijn wrevel gaande gemaakt
en ik dacht: ‘zij blijven een volk
dat zwerfziek is in zijn hart:
zij willen mijn wegen niet kennen!’
Toen zwoer ik mijzelf in mijn toorn:
‘de rustplaats die Ik voor hen had –
als zij daar nog ooit zullen komen!’
Broeders,
Wij zijn niet beter dan onze vaderen. Wij zijn begonnen aan onze veertigdaagse tocht naar het oerbeeld van de veertigjaarse woestijntocht van het Gods volk – weg uit Egypte, het angstland, naar het beloofde land, het land van de vrijheid. Veertig jaren – veertig dagen – én wij zijn niet beter dan onze vaderen. Wat zij meemaakten is ook ons deel. Psalm 95 is daar een sterke verwoording van. En al zingen wij die wekelijks op zondagen en op feestdagen, Sint Benedictus stelt in zijn Regel voor om die psalm elke dag te bidden bij de aanvang van de nachtwake.
Homilie 3° zondag B 2021
Broeders,
Vorige zondag hoorden we het roepingsverhaal van de eerste leerlingen in het Johannesevangelie, vandaag in het Marcusevangelie. Wij blijven dus nog eens stil staan bij het begin van Jezus’ openbaar leven, bij de aanvang van de roepingsweg van de leerlingen en voor ons weer de uitnodiging om bij onze eigen roeping stil te staan.
Maar eerst de beginwoorden van Jezus: De tijd is vervuld en het Rijk Gods is nabij; bekeert u en gelooft in de Blijde Boodschap. Met Jezus is de tijd vervuld, volvoerd: God komt de mens ontstellend nabij. Gods afdaling is in Hem volkomen geworden: God-met-ons. God middenin het leven van de mensen. En dat vraagt van de mens uit: bekering, ommekeer. Iemand is ons mensenleven binnengekomen en Hij wordt bepalend voor hoe we ons leven leven. Paus Benedictus XVI noemde dat een copernicaanse wending. Hij schreef: In zekere zin leven wij immers allemaal nog vóór Copernicus. Ik bedoel niet alleen dat wij in onze dagelijkse perceptie nog altijd de zon zien op- en ondergaan en de indruk hebben dat zij rond de aarde draait. Ik bedoel iets veel diepers. Wij leven immers allemaal met de aangeboren illusie dat ons ik het middelpunt van de wereld en de samenleving is. Keer op keer moeten wij vaststellen dat wij dingen en mensen alleen maar in betrekking tot onszelf kunnen zien, dat wij ze eigenlijk als satellieten van ons ik beschouwen.