brief bisschop Lode Van Hecke
‘Zou dat uur niet aangebroken zijn om eindelijk in de stilte van jouw hart de Vader te aanbidden in geest en waarheid? En dan, door trouw te blijven luisteren, de ervaring op te doen dat “de Vader mensen zoekt die Hem zo aanbidden”? ‘
Hoe kunnen we als christenen deze uitzonderlijke omstandigheden die we vandaag meemaken, beleven?
Beste mensen,
Amper drie weken na de mooie liturgie in de kathedraal waar we met veel luister en een paar duizend mensen gevierd hebben, staan we voor een heel nieuwe situatie waarin we niet meer kunnen samenkomen om te zingen en om te bidden. De omstandigheden verplichten er ons toe. Voor velen van ons een totale verrassing en vooral een onbekende ervaring. Ook al hoorden we over de dramatische situatie in andere landen, toch hadden we het gevoel dat dit voor anderen en voor elders was. Maar nee, virussen hebben geen nationaal gevoel en geen grens houdt ze tegen.
Onze wetenschappers, zorgverleners en politici doen wat ze kunnen om onze bevolking te helpen, te vrijwaren, te beschermen. En als christelijke gemeenschap zijn we solidair. We zijn gewoon medeburgers met alle anderen.
We maken het immers mee zoals iedereen. We ontsnappen er niet aan. Het is tevens een uitnodiging om onze verantwoordelijkheid op te nemen. Hoe kunnen we mensen rondom ons in bescherming nemen, hun ongemakken verlichten, een sprankeltje hoop brengen? Onbetaalbare vriendelijkheid. En, oh, zo belangrijk:
Wie zich bekommert om een vriend in nood toont zijn eerbied voor de Ontzagwekkende (cf. Job 6, 14).
We krijgen nieuwe kansen, want in geen enkele situatie is God afwezig. We moeten waarschijnlijk, meer dan ons lief is, thuisblijven. En wat doen we? Kerkbezoek wordt moeilijker, samen eucharistie vieren tijdelijk onmogelijk. Dan maar ophouden om christen te zijn? Of integendeel de kans waarnemen om wat stiller te worden en te luisteren naar wat God te zeggen heeft in deze beproeving? De vastenperiode is precies een tijd van beproeving.