Homilie voor de 13de week 2022
Homilie voor de 13de week door het jaar C 26 juni 2022
“Wie de hand aan de ploeg slaat…” (Adriaan Herman Gouwe)
De evangelielezing van deze zondag bevat twee berichten die de evangelist Lucas bijeen geplaatst heeft
aan het begin van het verhaal over Jezus’ tocht naar Jeruzalem. Jezus weet dat in Jeruzalem lijden en dood op Hem wachten.
Dat heeft Hij zijn leerlingen eerder al tweemaal duidelijk gemaakt. Daarmee heeft Hij ook hun denken over de Christus,
hun verwachtingen in de Christus verworpen.
Eveneens wees Hij hun denken en hun verwachtingen
met betrekking tot hun leerling en volgeling van de Christus af. Daar hadden we het zondag laatst over. Toch even hernemen:
Jezus is niet een Christus, een Messias, een Gezalfde,
die het koninkrijk van Israël in alle macht en glorie zal herstellen en het zal zuiveren van alle heidenen.
Zijn volgelingen zullen niet delen in macht en glorie.
Homilie voor de 13de zondag door het jaar C
26 juni 2022 Evangelie: Lc 9, 51-62
Toen de dagen van zijn verheffing hun vervulling naderden, aanvaardde Jezus vastberaden de reis naar Jeruzalem en zond boden voor zich uit. Deze kwamen op hun tocht in een Samaritaans dorp om er zijn verblijf voor te bereiden. Maar de Samaritanen ontvingen Hem niet, omdat Jeruzalem het doel van zijn reis was. Toen de leerlingen Jakobus en Johannes dit gewaar werden, vroegen ze: “Heer, wilt Gij dat wij vuur van de hemel afroepen om hen te verdelgen?” Maar Hij keerde zich om en wees hen op strenge toon terecht. Daarop vertrokken zij naar een ander dorp. Terwijl zij onderweg waren, zei iemand tot Hem: “Ik zal u volgen, waar Gij ook heen gaat.” Jezus sprak tot hem: “De vossen hebben holen en de vogels hun nesten, maar de Mensenzoon heeft niets waar Hij zijn hoofd op kan laten rusten.” Tot een ander sprak Hij: “Volg Mij.” Deze vroeg: “Heer, laat mij eerst terug gaan om mijn vader te begraven.” Jezus zei tot hem: “Laat de doden hun doden begraven; maar gij, ga heen en verkondig het Rijk Gods.” Weer een ander zeide: “Ik zal U volgen, Heer, maar laat mij eerst afscheid nemen van mijn huisgenoten.” Tot hem sprak Jezus: “Wie de hand aan de ploeg slaat, maar omziet naar wat achter hem ligt, is ongeschikt voor het Rijk Gods.”
Homilie voor het hoogfeest van de heilige Drie-eenheid 12 juni 2022
Nog veel heb Ik u te zeggen, maar gij kunt het nu nog niet dragen.
Jezus zegt dit tot zijn leerlingen. Het gebruikte werkwoord ‘dragen’
moet men niet vervangen door ‘begrijpen’ maar eerder door ‘verdragen’. Dus niet: ‘maar gij kunt het nu nog niet begrijpen’, maar wel:
‘maar gij kunt het nu nog niet verdragen’. Jezus’ woorden zijn niet zozeer onbegrijpbaar,
maar wel niet te aanhoren, in de zin van ‘onaanvaardbaar’.
En als zijn woorden een gebod of raadgeving zijn, ook niet te ‘doen’.
Als Jezus na de broodvermenigvuldiging
zijn onderricht in de synagoge van Kafarnaüm beëindigd had, zeiden veel leerlingen:.
Deze taal stuit iemand tegen de borst. Wie kan daar naar luisteren? (Jo 6, 60) Wat had Jezus dan wel gezegd dat zij niet konden ‘dragen’?
Als gij het vlees van de Mensenzoon niet eet en zijn bloed niet drinkt, hebt gij het leven niet in u.
Wie mijn vlees eet en mijn bloed drinkt, heeft eeuwig leven
en Ik zal hem doen opstaan op de laatste dag.
Want mijn vlees is echt voedsel en mijn bloed is echte drank.
Wie mijn vlees eet en mijn bloed drinkt, blijft in Mij en Ik in hem. (Jo 6, 54-56)
Wat Jezus hier wil zeggen is, dat we pas echt leven, als we leven in totale éénheid met Hem,
als we Hem navolgen, onvoorwaardelijk liefhebben,
onszelf leren op de laatste plaats zetten en ook delen in Zijn lijden en sterven. Dat is best ‘begrijpelijk’! Maar moeilijk te aanvaarden.
Want we zijn maar mensen! Zo denken en zeggen we. Daarbij vergeten we: ook Jezus was een mens.
Dezelfde niet verdragende reactie van de leerlingen treffen we ook aan bij Petrus die protesteert als Jezus hem de voeten wil wassen:
Nooit in der eeuwigheid zult Gij mij de voeten wassen! (Jo 13, 8)
En nog zo’n niet verdragende reactie van Petrus is er
als Jezus voorspelt dat Hij zal moeten verworpen worden, lijden en sterven:
Toen nam Petrus Jezus terzijde en begon Hem ernstig daarover te onderhouden. (Mc 8, 32)
En Jezus verklaart deze niet verdragende reactie van Petrus als voortkomend uit ‘menselijke overwegingen’, overwegingen die niet overeenkomen met wat God wil.
Homilie voor het hoogfeest van Pinksteren 5 juni 2022
Homilie voor het hoogfeest van Pinksteren 5 juni 2022
Handelingen 2, 1-11
Toen de dag van Pinksteren aanbrak, waren alleen bijeen op dezelfde plaats. Plotseling kwam uit de hemel een gedruis alsof er een hevige wind opstak en heel het huis waar zij gezeten waren was er vol van. Er verscheen hun iets dat op vuur geleek en dat zich, in tongen verdeeld, op ieder van hen neerzette. Zij werden allen vervuld van de Heilige Geest en zij begonnen te spreken in vreemde talen, naargelang de Geest hun te vertolken gaf. Nu woonden er in Jeruzalem Joden, vrome mannen die afkomstig waren uit alle volkeren onder de hemel. Toen dat geluid ontstond, liepen die te hoop en tot hun verbazing hoorde iedereen hen spreken in zijn taal. Zij waren buiten zichzelf en zeiden vol verwondering: Maar zijn al die daar spreken dan geen Galileeërs? Hoe komt het dan dat ieder van ons hen hoort spreken in zijn eigen moedertaal? Parten, Meden en Elamieten, bewoners van Mesopotamië, van Judea en Kappadocië, van Pontus en Asia, van Frygië en Pamfilië, Egypte en het gebied van Libië bij Cyrene, de Romeinen die hier verblijven, Joden zowel als proselieten, Kretenzen en Arabieren, wij horen hen in onze eigen taal spreken van Gods grote daden.
Homilie voor de 7de zondag na Pasen 29 mei 2022
dat Jezus zijn afscheidsrede besloot met een lang gebed.
En op het einde van dat gebed bad hij voor allen die geloven,
zowel voor zijn leerlingen als voor allen die tot geloof zouden komen door de verkondiging van zijn leerlingen.
Hij bad dus ook voor ons.
Hij drukte in zijn gebed het verlangen uit dat allen, die geloven, één zouden zijn, dat er onder hen eenheid en verbondenheid zou heersen,
dat dus ook ons samenzijn gekenmerkt zou mogen worden door eenheid en verbondenheid, door onderlinge vrede.
Het is goed dat we hier onmiddellijk benadrukken dat die onderlinge vrede, eenheid en verbondenheid
niet onze prestatie is, niet iets is dat wij zomaar kunnen realiseren. Onze onderlinge eenheid en verbondenheid ontstaat niet en groeit niet door voortdurend elkaar aan te kijken, elkaar aan te spreken.
Homilie voor de tweede zondag van de paastijd 24 april 2022
Homilie voor de tweede zondag van de paastijd 24 april 2022
Paus Franciscus schrijft over de verrijzenis:
Zijn verrijzenis is geen feit uit het verleden,
zij is een kracht tot leven die de wereld doordringt. (De Vreugde van het Evangelie 276)
Laten we dit even anders stellen:
de verrijzenis is niet zomaar een historisch gebeuren dat we met het paasfeest herdenken zoals we op 11 november de wapenstilstand na de Grote Oorlog herdenken
of zoals we de genocide in Rwanda kunnen herdenken
en zoals we binnen 30 jaar wellicht eveneens de oorlog in Oekraïne zullen herdenken. De verrijzenis van Christus is een ervaringsgegeven.
Het is de ervaring van een levenskracht, een kracht die ons doet leven of herleven,
een kracht die ons doet opstaan tot nieuw leven.
Het is een ervaring die ons vervult van diepe vrede en vreugde,
een veel sterkere ervaring dan die van een voorbijgaand goed gevoel. Het is de ervaring van bevrijd worden van angst,
getild worden uit onze zelfgenoegzaamheid, ons egoïsme.
Het kan ook de ervaring zijn van gehaald worden uit twijfel over onszelf, of uit een slopend gevoel van verdriet en verlies.
Het is de ervaring van opgenomen zijn in een groter leven
of het bewust worden van bemind zijn, aanvaard, vergeven, genezen. Het is de ervaring van liefde, van moed en diepe wijsheid.
De apostel Paulus vat die ervaring samen in twee woorden: vrede en vreugde. De verrezen Heer kan het met één woord: vrede.
Het is zijn eerste woord waarmee Hij aangeeft wat Hij ons toewenst, wat Hij ons geeft en hetgeen waar wij ten diepste ook naar verlangen.
Het moet het eerste woord zijn waarmee we elkaar zouden kunnen begroeten. Het moet het eerste woord zijn van deze ontmoeting met de Verrezen Heer.
De vredeswens volgend op het kruisteken in het begin van de eucharistieviering moet daarom niet voorafgegaan worden door allerhande beschouwingen.
‘Vrede’ weze ook het laatste woord van onze ontmoeting met de Verrezene: “Gaat nu allen heen in vrede.”
‘Vrede’ is hetgeen we innerlijk ervaren
als we aangeraakt worden door de kracht van de verrijzenis, door de Verrezene.
Het is een innerlijke aanraking, maar niet een kwestie van emotionele gewaarwording. Het is een kracht, een diep verlangen dat ons op weg zet,
een inspiratie die ons stuwt naar liefde en goedheid. Dit alles geschiedt in de ontmoeting met de Verrezene.
Door Hem innerlijk aangeraakt worden
is hetzelfde als door de Geest bezield worden.
Hoe en waar en wanneer kunnen wij
die kracht tot leven die de wereld doordringt ervaren? Men zou kunnen zeggen:
we moeten eerst ons verdriet loslaten, het verdriet van Maria Magdalena bij het graf; we moeten eerst onze angst loslaten, de angst van de leerlingen in hun verblijfplaats; we moeten eerst onze twijfel loslaten, de twijfel van de apostel Thomas,
de twijfel die echter ook alle andere leerlingen hadden.
Maar Jezus laat zich door dat verdriet, die angst en die twijfel niet tegenhouden. Hij komt ons tegemoet ondanks verdriet, angst en twijfel.
Hij komt precies verdrietige, angstige en twijfelende mensen tegemoet.