Homilie voor de eerste zondag van de advent A 2022
De dakloze Christus aan de Sint-Magdalenakerk in Brugge.
Hij wacht op ons. Maar wie van ons wacht op Hem, verwacht Hem, waakt en is bereid?
De advent is een tijd van wachten en verwachten. We verwachten de komst van de Heer,
we wachten op de komst van de Heer, de komst van de Mensenzoon. Dit wachten en verwachten kan niet slaan op de geboorte van Jezus.
Die is al lang geleden geboren, wellicht in Bethlehem
en waarschijnlijk in de tijd dat Herodes de Grote nog heerste in Juda. Die stierf in 4 vóór Christus.
Het gaat over de komst van Christus in ons leven,
over God die ook in ons wil komen wonen
en zo in en met en door ons in de wereld aanwezig wil zijn. Dat is hetgeen we vieren met kerstmis,
wanneer we de geboorte van Jezus van Nazaret herdenken,
de mens in wie en met wie en door wie God in de wereld onder de mensen kwam.
Homilie voor het hoogfeest november 2022
Homilie voor het hoogfeest van Christus, Koning van het heelal 20 november 2022
Het hoogfeest van Christus Koning werd door paus Pius XI in 1925 ingesteld. Het werd oorspronkelijk gevierd op de laatste zondag van oktober.
Sinds 1970 op de laatste zondag van het kerkelijk jaar. Het had in 1925 een duidelijke bedoeling.
Pius XI veroordeelde alle vormen van fascisme, nationalisme en totalitaire staatsvormen, waarbij het belang van een natie of volk
verheven werd boven een wereldwijde rechtvaardigheid en solidariteit.
Een totalitair leider kon in de ogen van de paus nooit het hoogste gezag hebben en de enige norm vormen voor het menselijk geweten.
Alleen aan Christus is de christen absolute trouw verschuldigd.
Hij alleen is de ‘koning’, diegene die het uiteindelijk voor het zeggen heeft. Dat was tegenover het stalinistisch communisme, het Italiaanse fascisme en het opkomende Duitse nazisme duidelijke en profetische taal.
Dat laatste nog vóór Hitler definitief alle macht in handen kreeg.
Homilie voor de 32ste zondag 2022
Homilie voor de 32ste zondag door het jaar C 6 november 2022
Op deze zondag volgend Allerzielen,
de dag waarop we onze geliefde doden hebben herdacht,
worden we in de evangelielezing van deze zondag geconfronteerd
met een twistgesprek tussen Jezus en de Sadduceeën over de verrijzenis.
Dit gesprek grijpt plaats in Jeruzalem nadat Jezus er de tempel gereinigd heeft, de tempel die het machtsbastion van de Sadduceeën was.
Die Sadduceeën hechten geen geloof in de verrijzenis van de doden,
een geloof dat in Israël eigenlijk pas vanaf de tweede eeuw voor Christus ingang vond.
Hun ongeloof in de verrijzenis kan ons iets leren over een bepaald denken over de verrijzenis, een denken dat misschien ook het onze is,
een denken dat eigenlijk moet leiden tot ongeloof in de verrijzenis
en niet overeenstemt met wat verrijzen voor ons christenen echt betekent.
Homilie Allerheiligen 1 november 2022
God verbergt immers de heiligheid van zijn heiligen,
vooral voor de heiligen zelf.
Vandaag vieren we in de Kerk het hoogfeest van Allerheiligen.
We doen dat op de dag waarop onze Keltische voorouders
een nieuw jaar begonnen en hun overleden voorouders eerden.
Wie is een heilige? Wat is heilig zijn?
We zijn er in de kerkgemeenschap al lang van overtuigd dat heilig zijn niet alleen te maken heeft
met het officieel heilig verklaard worden door de paus van Rome. Bovendien volgt die verklaring op het oordeel van veel mensen dat iemand zo’n leven had geleid dat men hem of haar
terecht mag beschouwen als een heilige. Wat was er dan in dat leven zo bijzonder?
Zou men het aan de heilige zelf vragen
dan zou deze zonder twijfelen zeker antwoorden: niets.
God verbergt immers de heiligheid van zijn heiligen, vooral voor de heiligen zelf. Het zijn de nabestaanden die de heiligheid opmerken, ervaren.
De heilige is iemand die voluit mens geworden is, mens zoals God de mens droomt.
Het is een mens bevrijd van angst en zelfzucht en daarom vervuld van liefde, vrede en vreugde.
Het is een mens die niet gericht op zichzelf leeft
maar zijn of haar woorden en daden zijn gekenmerkt door liefde, door goedheid, genegenheid, zorg en verantwoordelijkheid
voor het leven en welzijn van anderen, van geliefden en van vele mensen. Zo’n leven leiden, dus heilig zijn, is voor wie echt gelooft,
de roeping van ieder mens, maar zeker van de christen. Daarom schrijft Paulus aan de Efeziërs:
Leidt een leven dat beantwoordt aan de roeping die gij van God ontvangen hebt.
Homilie voor de 31ste zondag 2022
Hoe gaan we dit verhaal van Zacheüs definiëren? Een roepingsverhaal? Ja, dat is het.
Een ontmoetingsverhaal? Ook goed.
Een wonderverhaal? Wel, ja….
Of een genezingsverhaal misschien?
Het draagt immers alle kenmerken van de genezingsverhalen in de evangelies. Er is een zieke die door zijn ziekte gemarginaliseerd wordt.
De ziekte is verwoestend en ruïnerend,
want dat is de letterlijke betekenis van ‘verloren’:
de ziekte verwoest en ruïneert de gezondheid en de persoonlijkheid van de zieke. De genezing geschiedt door en in de ontmoeting met Jezus.
De genezing betekent een radicale verandering, ommekeer in het leven, een helende ‘180° transformatie’ in alle betekenissen van het woord: de blinde ziet, de stomme spreekt, de dove hoort, de lamme loopt,
de knettergekke wordt doodnormaal, de besmette wordt rein en de dode wordt levend. Toch is het genezingsverhaal van Zacheüs anders.
Dit door de aard van de ziekte:
de drang tot afpersen, de drang om overdreven rijkdom te verzamelen ten koste van de anderen.
Deze drang bracht Zacheüs inderdaad aan de rand van de samenleving, waar de rijke normaal in het centrum staat, in een machtscentrum, een centrum waar ook Zacheüs misschien hoopte te staan.
Homilie voor de 30ste zondag door het jaar C 23 oktober 2022
Bidden is in de eerste plaats geen kwestie van woorden.
Bij bidden komt het er vooral op aan de juiste ingesteldheid te hebben. Het is een ingesteldheid waarbij we onze aandacht richten op God,
op zijn aanwezigheid in ons, in de schepping en in de medemens.
En als we ons in gebed plaatsen voor God
dan doen we dat in verbondenheid met medemensen en met de schepping.
Wanneer we dat met een open geest en een oprecht hart doen dan brengt ons gebed een houding van dankbaarheid,
eerbied en verwondering voor de schepping bij
en een houding van dankbaarheid, eerbied, respect en dienstbaarheid voor medemensen. We verheffen ons niet en weten ons niet beter dan anderen.
Staande voor God in gebed kunnen we ons trouwens alleen maar bewust zijn van onze zwakheid en onmacht. Maar dan mogen we ons ook aanvaard en bemind weten.
De wijze en de ingesteldheid waarmee we bidden drukt ons geloof uit. Het geloof van de Farizeeër is een wettisch geloof.
Voor hem betekent geloven
het nakomen van religieuze bepalingen en voorschriften.