Homilie voor de 29ste zondag C 2022
Homilie voor de 29ste zondag door het jaar C 16 oktober 2022
De gelijkenis die Jezus zijn leerlingen voorhoudt
gaat over bidden, over gehoord worden en verhoring vinden.
Jezus wil zijn leerlingen op het hart drukken
dat hun gebed, het gebed van ‘uitverkorenen’ wel degelijk verhoord zal worden.
Maar de vraag op het einde van Jezus’ onderricht
plaatst volgens mij een voorwaarde aan die verhoring: geloof.
Met ‘geloof’ wordt het geloof bedoeld
dat in een vorig zondagsevangelie aan bod kwam.
De apostelen zeiden nu tot de Heer: 'Geef ons meer geloof.'
De Heer antwoordde: 'Als ge een geloof had als een mosterdzaadje, zoudt ge tot die moerbeiboom zeggen:
“Maak uw wortels los uit de grond en plant u in de zee.”, en hij zou u gehoorzamen.’ (Lucas 17, 5-6)
Homilie 28 ste zondag jaar C 2022
2Kon 5,14-17 2Tim 2,8-13 Lc17,11-19
“Waar zijn de negen anderen?” Deze vraag van Jezus kan op verschillende niveaus begrepen worden. In de eerste plaats kan men er een nauwelijks verholen verwijt in beluisteren. Hoe is het mogelijk dat die negen melaatsen de man niet komen bedanken die hen genas? Aldus begrepen, wijst Jezus met een beschuldigende vinger naar de ondankbaren, de egoïsten die wel het goede van God aannemen maar Hem vervolgens vergeten.
Maar de vraag “waar zijn de negen anderen?” kan men ook op een andere, meer christologische manier verstaan. De tekst van dit evangelie bevat een eigenaardige tegenstrijdigheid. “Ga u laten zien aan de priesters”, zegt Jezus tegen de genezen melaatsen. Op het eerste gezicht bevestigt Hij de priesterlijke bevoegdheid om te constateren of iemand melaats is – hetgeen hem uit de gemeenschap stoot – of dat hij ervan genezen is. Volgens de Wet van Mozes bewaken de priesters de grens tussen ziek en gezond. Maar ons verhaal zegt dat de melaatsen onderweg worden genezen en één van hen keert onmiddellijk op zijn schreden terug om Jezus te gaan bedanken. Strikt genomen heeft deze man, niet toevallig een Samaritaan, de Wet overtreden want hij is niet tot bij de priesters geweest. Hij maakt rechtsomkeer nog voordat hij de priesters heeft ontmoet. Daarmee lijkt hij de macht van de priesters te doorbreken. De vermelding dat hij God looft met luide stem terwijl hij terugkeert, wijst daarop.
De negen anderen stellen zich tevreden met het volbrengen van het voorschrift van de Wet door zich aan de priesters te tonen. Ze dragen nog het juk van de Wet der onvrijheid en kennen nog niet de vrijheid van het Evangelie. Uiteraard zijn ze dankbaar dat Jezus hen genezen heeft, maar ze verkiezen het onder het regime te blijven van de oude Wet en alle riten daarvan te voltrekken. De ene die op zijn stappen terugkeert erkent in Jezus het goddelijk gezag. En die erkenning is ook de herkenning van Jezus als Zoon van God. “Waar zijn de negen anderen” bevat dan een aanklacht tegen het gros van het Joodse volk dat zich niet tot Jezus bekeert.
Homilie voor de 27ste zondag 2022
Franciscuszondag
Franciscus en de kus aan de melaatse:
omdat het ‘moest’….
Nederigheid staat in het Oude en Nieuwe Testament,
in het onderricht en in het leven van Jezus van Nazaret en van Franciscus van Assisi hoog in het vaandel.
Maar wat wordt nu met nederigheid bedoeld?
Het is in ieder geval een eigenschap van de levenshouding van de christen.
In de eerste redactie van zijn regel van 1221 schrijft Franciscus
dat zijn volgelingen niet moeten roemen of zich verheugen over zichzelf, dat ze niet prat dienen te gaan op goede woorden en daden,
en ze dienen te beseffen dat het wel degelijk God is
die in en door hen ieder goed ding doet, zegt of bewerkt.
Met aandrang vraagt hij hen uit te kijken voor alle hoogmoed en zelfverheerlijking
Homilie voor de 26ste zondag door het jaar C 25 september 2022
Evangelie: Lc 16,19-31
In die tijd zei Jezus tot de Farizeeën: “Er was eens een rijk man, die in purper en fijn linnen gekleed ging en iedere dag uitbundig feest vierde, terwijl een arme, die Lazarus heette, met zweren overdekt voor de poort lag. Hij verlangde er naar zijn honger te stillen met wat bij de rijkaard van de tafel viel. Maar er kwamen alleen honden, die zijn zweren likten. Nu gebeurde het dat de arme stierf en door de engelen in de schoot van Abraham werd gedragen. De rijke stierf ook en kreeg een eervolle begrafenis. In de onderwereld, ten prooi aan vele pijnen, sloeg hij zijn ogen op en zag van verre Abraham en Lazarus in diens schoot. Toen riep hij uit: Vader Abraham, ontferm u over mij en geef Lazarus opdracht de top van zijn vinger in water te dopen en mijn tong daarmee te komen verfrissen, want ik word door de vlammen hier gefolterd. Maar Abraham antwoordde: Mijn zoon, herinner u hoe gij tijdens uw leven uw deel van het goede hebt gekregen en hoe op gelijke manier aan Lazarus het kwade ten deel viel; daarom ondervindt hij nu hier de vertroosting, maar wordt gij gefolterd. Daarenboven gaapt er tussen ons en u voorgoed een wijde kloof, zodat er geen mogelijkheid bestaat - zelfs als men zou willen - van hier naar u te gaan, noch van daar naar ons te komen. De rijke zei: Dan vraag ik u, vader, dat gij hem naar het huis van mijn vader wilt sturen, want ik heb nog vijf broers; laat hij hen waarschuwen, opdat zij niet eveneens in deze plaats van pijniging terecht komen. Maar Abraham sprak: Zij hebben Mozes en de profeten; laat ze naar hen luisteren. Maar hij zei: Och neen, vader Abraham! Maar als er een uit de doden naar hen toegaat, zullen ze zich bekeren. Hij echter sprak tot hem: Als ze naar Mozes en de profeten niet luisteren, zullen ze zich ook niet laten overreden als er iemand uit de doden opstaat.”
Homilie voor de 25ste zondag door het jaar C 18 september 2022
Vredeszondag
Evangelie: Lc 16,1-13
In die tijd sprak Jezus tot zijn leerlingen: “Er was eens een rijk man. Hij had een rentmeester, die bij hem werd aangeklaagd, omdat hij zijn bezit verkwistte. Hij riep hem dus en vroeg: Wat hoor ik daar van u? Geef rekenschap van uw beheer, want gij kunt niet langer rentmeester blijven. Toen redeneerde de rentmeester bij zichzelf: Wat zal ik doen nu mijn heer mij het rentmeesterschap afneemt? Spitten kan ik niet, en bedelen: daarvoor schaam ik mij. Ik weet al wat ik ga doen, opdat ik na mijn ontslag als rentmeester onderdak vind. Hij ontbood de schuldenaars van zijn heer, één voor één, en zei tot de eerste: Hoeveel zijt ge aan mijn meester schuldig? Deze antwoordde: Honderd vaten olie. Maar hij zei: Hier hebt ge uw schuldbekentenis; ga gauw zitten en schrijf: vijftig. Daarop vroeg hij nog aan een tweede: En hoeveel zijt gij schuldig? Deze antwoordde: Honderd maten tarwe. Hij zei hem: Hier hebt ge uw schuldbekentenis; schrijf: tachtig. De heer prees het in de onrechtvaardige rentmeester, dat hij met overleg had gehandeld, want de kinderen van deze wereld handelen onderling met meer overleg dan de kinderen van het licht. Zo zeg Ik u ook: Maakt u vrienden door middel van de onrechtvaardige mammon, opdat zij - wanneer die u komt te ontvallen - u in de eeuwige tenten opnemen. Wie betrouwbaar is in het kleinste is ook betrouwbaar in het grote; en wie onrechtvaardig is in het kleinste is ook onrechtvaardig in het grote. Zijt ge dus niet betrouwbaar geweest met betrekking tot de onrechtvaardige mammon, wie zal u dan het waarachtige goed toevertrouwen? Als ge niet betrouwbaar zijt geweest in het beheren van andermans goed, wie zal u dan geven wat gij het uwe kunt noemen? Geen knecht kan twee heren dienen, want hij zal dan de een haten en de ander liefhebben, ofwel de een aanhangen en de ander verachten. Gij kunt niet God dienen en de mammon.”
Homilie voor de 24ste zondag door het jaar C 11 september 2022
THEMAVIERING VOOR DE START
VAN HET NIEUWE PASTORALE WERKJAAR
GRONDTOON: DE VREUGDE VAN HET EVANGELIE…OP UW WOORD
In de grondtoon van dit werkjaar van de parochiepastoraal van ons bisdom
lezen we wat Petrus tot Jezus zegt, als Jezus hem vraagt na een nacht van mislukking
de netten voor de vangst opnieuw uit te gooien: ‘op uw woord’.
Dus zoiets als: ‘Ik zal het doen omdat Gij het zegt, het vraagt, het opdraagt.’
Dit verhaal uit het Lucasevangelie wordt gewoonlijk het verhaal van de wonderbare visvangst genoemd.
Het is wel degelijk het roepingsverhaal van Petrus, Jakobus en Johannes, de drie leerlingen die Jezus zullen vergezellen op de berg Tabor
en in de tuin van Getsemane.
In dat roepingsverhaal staat Petrus centraal, als de eerste, als een rolmodel.
Lucas laat het eigenlijke zgn. roepingswoord ‘Volg Mij’ weg,
maar vermeldt wel, zoals Marcus in zijn roepingsverhaal,
wat Petrus in zijn nieuwe bestaan te doen staat: ‘mensen vangen’.
Dat ‘mensen vangen’ staat voor mensen roepen en bijeenbrengen in het nieuwe Godsvolk, mensen oproepen tot bekering en geloof, tot een nieuwe wijze van leven,
een wijze getekend door liefde, vrede, vreugde en rechtvaardigheid.
Het staat ook voor het vormen van een gemeenschap waarin dat nieuwe leven geleefd wordt.